Hallo iedereen,
Ik zit met iets en weet niet goed hoe ik het moet aanpakken. Onlangs is er bij mij de diagnose burn-out vastgesteld. Omdat ik niet een type ben dat bij de pakken blijft zitten had ik aan de huisarts gevraagd of hij een psycholoog kent in de buurt die mij zou kunnen helpen. Hij kende wel iemand en de dag erna heb ik haar al opgebeld voor een afspraak. Ik kon na 3 dagen al bij haar terecht, wat heel snel is maar vond dat wel positief.
Het 1ste gesprek was een intake gesprek. Tijdens dat gesprek vond ik dat ze heel weinig feedback gaf op mijn verhaal en op sommige zaken zelfs gewoon niet reageerde. Maar ik dacht: achja dit is een intake gesprek, ze wil misschien ook nog niet teveel prijs geven. De week erna kon ik al terug voor een 2de gesprek. Het echte werk dus! Maar dat 2de gesprek verliep dus net hetzelfde als het 1ste. Ik had het gevoel dat ik tegen een muur zat te praten die af en toe eens ja knikte. Ik vertelde haar dat ik de laatste maanden ook meer en meer last ben beginnen krijgen van anstgevoelens. Bijvoorbeeld als ik aan het wandelen ben in het bos denk ik ineens dat er een man achter mij aanloopt die mij gaat aanvallen. Als ik dan achter mij kijk is er uiteraard niemand te zien. Haar antwoord: 'Maar je gaat het dan ook niet uit de weg?' Nee zei ik. Zij: 'Dat is goed.' Moest ik het daar dan mee doen? Blijkbaar wel.
Voor diegene die niet goed weten wat een burn-out is: je kan het vergelijken met een platte batterij. Eens de batterij plat is, is die helemaal leeg en start je smartphone niet meer op, hoe hard hij ook wil opstarten. Ik heb op mijn werk en ook privé zoveel stress ervaren dat mijn batterij nu plat is, en het duurt een hele tijd vooraleer die terug opgeladen is. Ik wil ook heel veel dingen doen en zo snel mogelijk de draad weer oppakken, maar ik kan het niet. Ik ben ook niet gewoon moe, ik ben leeg!
Ik zei tegen de psychologe dat ik niet goed wist wat ik moest doen om me beter te voelen. Iedereen zegt dat ik moet doen wat ik graag doe (sporten), maar daar heb ik totaal de energie niet voor. Ze zei dat ik moest proberen terug structuur in mijn leven te brengen. Toen vroeg ze: 'Hoelang ben je nu al thuis van het werk?' Ik zei: 'ongeveer 2 maanden'. Haar antwoord: 'Ja dan heb je lang genoeg gerust, het wordt tijd dat je die vermoeidheid negeert en gewoon doet wat je moet doen en dan komt de energie vanzelf terug.' Ik vond dit zo'n raar, en zelfs een grof antwoord! Waarom zijn andere mensen met een burn-out dan minstens 6 maanden thuis van hun werk vroeg ik me af? Ik heb het haar niet meer kunnen vragen want ondertussen was de consultatie afgelopen. Maar ik heb hierover een heel weekend over zitten nadenken en heb beslist dat ik met haar niet meer verder wil. Ondertussen heb ik al een andere psychologe in de buurt gevonden die op een heel andere manier werkt, maar nu moet ik dus die minder fijne psychologe bellen en zeggen dat onze afspraak van deze week niet doorgaat omdat ik vind dat het toch niet zo goed klikt. En net dat is hetgene wat ik verschrikkelijk moeilijk vind. Ik had bij haar niet het gevoel dat ik geholpen werd en voelde mij na zo'n gesprek ook niet opgelucht ofzo.
Hoe pak ik zoiets aan? Ik ben nu niet iemand die zich laat doen, maar zo mensen afwijzen die het waarschijnlijk wel goed bedoelen vind ik heel moeilijk. Ik wil die vrouw ook niet teleurstellen. Hoe zouden jullie dit doen?
Alvast bedankt voor jullie antwoorden.
Groetjes!
Flowerpower