Ongerustheid over tiener

[jeroen V.]

Beste,

Ik heb geen idee of het onderwerp thuishoort in dit subforum. Indien dit niet het geval is mag het steeds verplaatst worden.

Onlangs is er bij een nichtje van mijn vrouw lymfeklierkanker vastgesteld. Dit nichtje (A.) is 18 jaar en neemt het allemaal redelijk goed op. Ze beseft dat het een moeilijke en zware periode gaat zijn, maar ik heb een goed gevoel bij haar doorzettingsvermogen. Ze heeft ook een goede vriend die haar zéker enorm goed gaat ondersteunen.
De ongerustheid schuilt echter bij het zusje van A. Het zusje (L.) is 15 jaar oude en, naar mijn gevoel weet ze niet hoe ze met de hele situatie moet omgaan. Ook haar ouders merken dat L. het er zeer moeilijk mee heeft en zelfs de huisarts (gemeenschappelijke arts) begrijpt mijn ongerustheid en is op de hoogte van deze situatie. L. wil er niet over praten, sluit haar gevoelens mijn inziens af voor de buitenwereld en ziet er enorm vermoeid uit.
Een doorsnee persoon zou niet merken dat er iets mis is met haar, ze blijft lachen etc... Maar volgens mij is dit slechts een masker.
Graag had ik jullie hulp ingeroepen om enkele tips te krijgen om haar aan het praten te krijgen.
Ik heb zelf wegens enkele gebeurtenissen in het verleden (toen ik dezelfde leeftijd had) ook een masker opgezet en me volledig afgesloten. Hier heb ik bijna 10 jaar later een serieuze terugslag van gekregen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als iemand in mijn direct omgeving zo'n terugslag krijgt omdat ik niet genoeg moeite gedaan heb om het te voorkomen.

Dus graag enkele tips etc.


Alvast bedankt!

Groetjes
Jeroen

[volhoudertje]

Graag had ik jullie hulp ingeroepen om enkele tips te krijgen om haar aan het praten te krijgen.

Ik ben van mening dat het weinig zin heeft om hulp of ondersteuning aan iemand op te dringen. Ook al is het zusje een minderjarige puber, dient de hulpvraag van haar zelf uit te gaan. Het is nogal aanmatigend om voor iemand anders te bepalen wat goed is en iemand 'aan het praten te krijgen'.

Ik heb zelf wegens enkele gebeurtenissen in het verleden (toen ik dezelfde leeftijd had) ook een masker opgezet en me volledig afgesloten. Hier heb ik bijna 10 jaar later een serieuze terugslag van gekregen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als iemand in mijn direct omgeving zo'n terugslag krijgt omdat ik niet genoeg moeite gedaan heb om het te voorkomen.

Als je die mening hebt, dan ligt het toch voor de hand dat je zelf de aangewezen persoon bent om eens met het jongere zusje van de kankerpatiënte te gaan praten en jezelf op te werpen als 'ervaringsdeskundige'? Als je dat in goed overleg met de ouders van het meisje doet, lijkt het me geen enkel bezwaar om zo'n initiatief te ontplooien.

[Tsoort]

Dag Jeroen,

In eerste instantie is het al fantastisch dat jullie het hebben opgemerkt en er alert voor blijven.
Natuurlijk is het beste dat L kan praten over wat er is vastgesteld en wat er staat te gebeuren en vooral haar eigen gevoelens daar rond. Anderzijds volg ik Volhoudertje ook dat opdringen meestal niet tot het gewenste resultaat leidt.

Zijn er personen, vrienden of vriendinnen, ouders, leraars,...die met L een 'vertrouwensrelatie ' hebben, maw waarvan men weet dat zij daar wel eens haar hart bij uitstort ? Belangrijk is dat deze personen aangeven dat de deur altijd open staat.
Er komen nog heel emotionele momenten : het is belangrijk dat jullie op zo'n momenten alert zijn en in de buurt om haar te helpen haar emoties te uiten.

Maar ieder van ons heeft een eigen manier om zijn of haar emoties te verwerken. De ene betrekt daar Jan en alleman bij, anderen doen dit grotendeels in stilte bij zichzelf. En dat moet je respecteren, maar er wel op toezien dat die emoties verwerkt raken, en niet zoals bij jou waarschijnlijk het geval was, 'blokkeren'.
Dat respect is vooral in jouw geval belangrijk : projecteer jouw ervaring niet op haar. Ervaringsdeskundige zijn kan zeer goed zijn, zo lang je openstaat voor de individuele beleving van L zelf en niet jouw vroegere problemen in haar gaat zoeken of leggen.

Ik hoop dat je begrijpt wat ik probeer aan te geven : de juiste persoon op het juiste moment. Het is dansen op een slappe koord : te opdringerig, dan verspil je kansen, te weinig alert, dan mis je ze.

Maar de start is al goed : jullie verliezen L niet uit het oog ! L is in goede handen.

Mag ik jullie en vooral ook A en haar ouders veel sterkte wensen ?
Hou ons op de hoogte, we leven mee en met mij veel mensen op dit forum, daar ben ik van overtuigd.

[Flowerpower]

Hallo,

Wat een vreselijk verhaal, gelukkig neemt A het goed op en wil ze ervoor gaan.

Heel goed dat jullie je ongerust maken over L. Maar zoals hier al vaker gezegd, met een puber doe je ook niet wat je wil he . Ik denk ook dat het het belangrijkste is dat je haar in het oog houd en laat weten dat jullie er zijn voor haar. Als je haar laten weten dat ze altijd bij je terecht kan heb je (denk ik) gedaan wat je moest doen. Dan ligt de keuze om haar hart bij je te luchten bij haar. Opdringen werkt averechts.

Hopelijk komt alles goed bij A en ook met L, veel succes ermee.

Groetjes
Flowerpower