Gespannen, onrustig en druk.

[Spablauw]

Hallo allemaal,

Ik ben een jongen van 17 jaar en ik zit totaal niet lekker in mijn vel...

Ik zal mijn situatie zo goed mogelijk proberen uit te leggen.

Toen ik 12 was heb ik ervoor gekozen om bij mijn vader en stiefmoeder te gaan wonen omdat het tussen mij en mijn moeder niet ging, (zij kon het opvoeden van een kind niet aan)

Toen ben ik dus bij mijn vader gaan wonen en stiefmoeder in een gezin waarvan er al 3 kinderen meegekomen waren van mijn stiefmoeder haar vorige relatie en inmiddels zijn we met 7 kinderen en zijn we geëmigreerd naar Zuid-Frankrijk...

Ik heb vanaf begin af aan heel erg veel moeite gehad met aanpassen, ik was totaal anders opgevoed dan mijn stiefmoeder haar kinderen, ik ben ondertussen heel erg veel veranderd en doe zodanig mijn best om zoveel mogelijk op de anderen kinderen te lijken maar in al die jaren van aanpassen en veranderen ben ik mezelf helemaal kwijtgeraakt, ik weet niet meer wie ik ben of wat ik wil en ik ben er héél erg onzeker over geworden, ik durf ook geen keuzes meer te maken of voor mezelf op te komen tijdens een discussie met mijn stiefmoeder over mijn gedrag, ik blijf maar gehoorzamen..

Ik ben zelf iemand die graag een ritme heeft, elke dag zijn vaste taken en maaltijden op hetzelfde uur, ook mede omdat ik diabetes heb natuurlijk... vooral daarin botsen mijn stiefmoeder en ik heel erg omdat zij totaal niet zo is.

Ik vind dit heel moeilijk om hier mee om te gaan, ik kan mezelf nergens meer zijn en daar word ik heel erg onrustig van in mijn hoofd.

Mijn vader komt wel heel erg voor me op maar daardoor krijgt hij weer ruzies met mijn stiefmoeder en daardoor voel ik me ook heel erg schuldig.

Ik hoop dat iemand me hier mee kan helpen, ik ben echt ten einde raad..
Ik ben nu al 5 jaar me best aan het doen om te veranderen en ik ben helemaal mezelf kwijt geraakt.

Ik durf niet eens meer een vriend(in) mee naar huis te nemen omdat ik bang ben dat hij/zij dan ziet hoe het is bij mij thuis.

[volhoudertje]

Het is geen onverstandige keus om te proberen om je aan te passen aan een nieuwe woon- of leefsituatie, het is alleen de vraag hoe ver je daar in wilt gaan en in hoeverre dit wenselijk is. Als je in je ijver om je aan te passen zo ver bent gegaan dat je jezelf helemaal kwijt bent geraakt, lijkt het me duidelijk dat je daar in te ver bent doorgeschoten. Ik vraag me daarbij af of het je eigen keuze is geweest om zoveel mogelijk op de kinderen uit het nieuwe gezin te willen lijken, of dat er daarbij subtiele dwang is uitgeoefend.

In elk gezin heerst een andere cultuur, bestaan er andere regels en andere gezinsverhoudingen. Je stiefmoeder bestiert het huishouden kennelijk met de Franse slag, maar daar ben jij als diabeticus natuurlijk niet mee gediend. Ik vind best dat je op dat punt voor jezelf mag opkomen en ook eisen mag stellen. Het moet op zijn minst bespreekbaar zijn.

Los van het feit dat jij je niet prettig voelt in deze situatie, vraag ik me af wat je toekomstplannen zijn. Wil je bijvoorbeeld in Frankrijk blijven wonen en een leven opbouwen?

[Spablauw]

Dankjewel voor je reactie!

Ik weet zeker dat ik te ver ben gegaan om mezelf aan te passen, in het begin was ik het er zelf ook mee eens omdat ik het anders niet fijn zou gaan hebben in mijn nieuwe gezin maar nu gaat het echt te ver, ik ben bij alles bang dat ik het verkeerd doe, erg onzeker en ik weet niet meer wat ik zelf leuk vind en wil.

Ik weet niet goed of ik hier wel of niet wil blijven in Frankrijk, ik heb het er wel zwaar mee op school en thuis en wennen aan de cultuur die heel erg anders is... daarin durf ik ook nog geen keus te maken voor mezelf.

[volhoudertje]

Ik weet niet goed of ik hier wel of niet wil blijven in Frankrijk, ik heb het er wel zwaar mee op school en thuis en wennen aan de cultuur die heel erg anders is... daarin durf ik ook nog geen keus te maken voor mezelf.

Toch wil ik je op het hart drukken om hier wel degelijk snel een keuze in te maken.

[Spablauw]

Daar ben ik ook wel mee bezig maar ik wil dit schooljaar nog even aanzien en dan kan ik nog altijd terug maar ik ben meer met mijn thuissituatie bezig dan met school op het moment....

Zou eigenlijk meer bezig moeten zijn met school maar dit lukt me niet omdat ik me niet lekker voel vanbinnen

[volhoudertje]

Zou eigenlijk meer bezig moeten zijn met school maar dit lukt me niet omdat ik me niet lekker voel vanbinnen

Ik denk dat het toch belangrijk is om het gesprek met je stiefmoeder aan te blijven gaan en dingen bespreekbaar maken. Dat is de enige manier om een eventuele verandering tot stand te brengen. Blijf het proberen, maak duidelijk dat deze situatie er ook toe leidt dat jij je niet alleen ongelukkig voelt, maar daardoor ook minder presteert op school.

Hoe het zit met school decanen en andere vertrouwenspersonen op Franse scholen weet ik niet,, maar het is wellicht te overwegen om met zo iemand contact te zoeken en je situatie te bespreken.

[Spablauw]

Met mijn stiefmoeder heb ik het er nog nooit overgehad, ik heb haar nog nooit mijn kant van het verhaal laten horen maar ik vind dit heel erg moeilijk, het is niet echt bespreekbaar...

Ik heb het er wel steeds meer over met mijn vader als we even alleen zijn en dat is wel fijn en tegen hem durf ik ook steeds meer te zeggen omdat hij ook aan me ziet dat ik me niet lekker voel.

Op school is er een psycholoog aanwezig maar ik spreek nog niet goed genoeg Frans om daar een goed gesprek mee te kunnen voeren en precies uit te leggen waar ik last van heb.

[volhoudertje]

Met mijn stiefmoeder heb ik het er nog nooit overgehad, ik heb haar nog nooit mijn kant van het verhaal laten horen maar ik vind dit heel erg moeilijk, het is niet echt bespreekbaar...

Ik begrijp dat het niet zo botert tussen jouw stiefmoeder en jij, maar hoe kun je iemand iets nou kwalijk nemen of een bepaalde houding verwijten als je de dingen die je dwars zitten nog nooit hebt uitgesproken? Ik neem aan dat 'niet durven' en onvoldoende uitdrukkingsvaardigheid in de Franse taal hier ook een rol spelen.
Het klinkt belerend als ik het zeg, maar je moet wel bepaalde hindernissen durven nemen als je iets wilt veranderen in je situatie. En daar zal je veel meer dan je tot nu toe gedaan hebt, de hulp van je vader bij moeten inroepen.

Wat de psycholoog op jouw school betreft, die is academisch geschoold en zal naar alle waarschijnlijkheid de Engelse taal wel machtig zijn.

[Spablauw]

Hallo,

Ik ben een jongen van 17 jaar en ik voel me erg gespannen, heel onrustig in me hoofd en in alles wat ik doe ben ik ook erg druk.

Vooral 's avonds heb ik hier last van als ik in bed lig of als ik tv kijk, ik kan er soms ook behoorlijk van wakker liggen.

Ik herken mijn gedrag heel erg in dat van mijn oma die er zo erg last van heeft dat ze niet eens meer rustig kan zitten.
Het kan dus een familiekwaaltje zijn maar als ik haar dan zo zie dan wil ik echt graag weten wat ik er aan kan doen omdat ik niet zo als haar wil gaan leven.

Ik kan me ook héél erg slecht concentreren!
Op school is dit erg lastig.... maar ook tijdens een film kijken of naar iemand luisteren, hoe graag ik het ook wil volgen het komt niet bij me binnen en vervolgens heb ik er niks van begrepen.

Het belemmerd me heel erg, ik neem ook nergens meer de tijd voor en alles moet maar snel gebeuren alsof ik de hele tijd ergens naar uitkijk wat er niet komt.

Voor anderen mensen kom ik heel erg afwezig over en verdwaald in gedachten denk ik.

Ik hoop dat iemand mijn gevoel herkent of weet wat ik er zelf tegen kan doen want ik zit niet lekker in mijn vel...

[SubConscious]

Hoelang voel je je al zo?
Is er iets gebeurt dat je je kan herinneren dat dit gevoel opgeroepen heeft?
Kan een bepaalde bezigheid of actie je wel rustiger doen voelen?

Ik ben zelf veelal ook zeer druk en onrustig.
Alles waar ik men zinnen op zet moet zo snel mogelijk gebeuren en ik voel me geregeld niet op mijn gemak en heb het gevoel dat ik iets moet doen.
Ook kan ik ontzettend onhandig worden omdat ik er met mijn hoofd al lang niet meer bij ben en zo stomme dingen doen.

Voor mij is een rondje rijden of gaan lopen een uitweg geworden en daar kan ik heel erg van kalmeren.

Ik hoop dat je snel een manier vind om je beter te voelen!

[Spablauw]

Dankjewel voor je reactie,

Sinds dat ik verhuisd ben naar Frankrijk is het begonnen, 1 jaar geleden nu.

Ik doe aan hardlopen om even alles te vergeten en als ik dan terugkom dan voel ik me ook een tijdje goed maar een uur later word ik weer gek van mezelf omdat alles dan weer terugkomt.

Ik herken wat jij hebt ja, zo voel ik me ook vaak.

Ik lees dat het je er ook aan kunt toegeven dat je erg druk bent maar ik heb niet het gevoel dat dit het beste voor mij gaat werken, ik voel me fijner als ik rustig ben en dat is alleen 's morgens als ik net wakker ben.

[Flowerpower]

Hoi,

Je hebt het gevoel dat je altijd iets moet doen, komt dat ook door de opvoeding van je stiefbroers en -zussen?
Ik heb je vorige verhalen ook gelezen en zou toch eens proberen om met je stiefmoeder te praten. Jullie vormen een gezin dus zou ook alles bespreekbaar moeten zijn (al weet ik heel goed dat dit niet overal het geval is). Zeker met je diabetes moet je stress vermijden, want stress heeft invloed op je suikerspiegel.
Ik vind het ook heel moeilijk om rust in mijn hoofd te krijgen. Momenteel ben ik ook in behandeling bij een psychologe, maar nog niet lang genoeg om hier al verbetering in te zien. Ze zeggen dingen doen die je graag doet, maar net zoals ik weet jij dat nu niet. Wat ik nu doe is vooral veel dingen proberen om er zo achter te komen wat je graag doet en wat jou die rust geeft.
Kan je vader niet eens een gesprek hebben hierover met je stiefmoeder?

Veel succes ermee.

Flowerpower