beleving psychisch problematische episode en nabije omgeving

[csm]

Dag lezer. Naar aanleiding van een (hopelijk niet meer terugkerende) psychisch problematische episode bij mijn ma, een tijdje geleden, heb ik volgende vraag. Kennelijk is ze vrij moeilijk te beantwoorden, dus ik stel ze aan zowel professionelen als aan mensen met een ervaring in mogelijk enigszins vergelijkbare zin. Mijn ma raakte namelijk in een crisis samenhangend met en volgend op een periode van stress, veroorzaakt door buren (binnen zelfde appartement) zowel als door een gebrek aan engagement bij een zorgcentrum, voor wat betreft bevraagde, ambulante therapeutische zorg. Bij een opname in een PAAZ, werd als best benaderende 'diagnose' een aanpassingsstoornis als term voorgelegd.

Mijn vraag situeert zich met dit gegeven dus in een context waarin ik als zoon en dus als meest nabije omgeving, geen verantwoordelijkheid heb. Toch ging m'n ma door een crisis, en werd ik hierin niet betrokken door haar. Vanuit politie echter, werd ik aansluitend wel op afschuwelijke, grensoverschrijdende wijze benaderd. Op dat laatste ga ik echter niet in, hier - het zou minimaal een bladzijde vragen.

Mijn vraag is meest specifiek: hoe beleeft een persoon in en vanuit een crisispiek de meest nabije omgeving, wanneer deze geen verantwoordelijkheid heeft in die specifieke stresserende factoren?

Is dit een dynamiek, waarbinnen vanuit een vernauwing, een soort beperkte relatie optreedt met de realiteit, die dan beperkt wordt beleefd met centraal 'het probleem in kwestie'? Verliest iemand dan een soort bewustzijn dat er mensen zijn naast dat probleem, die hij of zij toch kan contacteren?

Ieder helpend, goed overdacht en zorgzaam genoteerd antwoord is welkom! Dit is namelijk iets zeer gevoeligs...

[volhoudertje]

Je hebt een nogal wollig en formeel taalgebruik. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt dat ik je vraag vertaald heb in 'gewoon' Nederlands:

- Hoe beleeft een persoon die zich in een crisissituatie bevindt de meest nabije omgeving, er van uit gaande dat die persoon geen verantwoording draagt voor de stress veroorzakende factoren.
- Verliezen deze mensen de realiteit uit het oog en treedt er een soort tunnelvisie op waarbij alle aandacht bij hun probleem komt te liggen?
- Kan iemand het spoor dusdanig kwijt raken dat de persoon in kwestie niet meer in staat is hulp in te roepen van mensen in de directe omgeving?

[Radius]

Mijn indruk is dat personen in een dergelijke crisis weinig oog hebben voor de mensen in hun omgeving. Hun wanhoop lijkt zwaarder te wegen dan het geluk van anderen. Maakt het verschil of anderen al dan niet (mede-)verantwoordelijk zijn voor deze crisistoestand? Waarschijnlijk. In twee uiterste gevallen kan de bron van stress zich bevinden óf in de patiënt, óf in de naaste omgeving. De werkelijkheid bevindt zich ergens daartussen. Als de bron van stress buiten de persoon zelf ligt is deze gemakkelijker weg te nemen. Hoe dan ook, wanhoop betekent dat mensen geen oplossingen zien voor hun probleem en dus vaak niet uit zichzelf hulp zullen vragen. Hulp wordt immers in deze situatie niet gezien als oplossing. Vandaar dat het er vaak op neerkomt dat het uit de hand loopt en dat uiteindelijk iemand uit de omgeving ervoor zorgt dat de patiënt behandeld wordt. Het bewustzijn van de patiënt kan zich vaak herstellen, maar de ene mens is kwetsbaarder (voor terugval) dan de ander. Sterkte in deze moeilijke situatie!

[csm]

dank voor dit eerste antwoord. Zijn er nog mensen, die vanuit kennis of ervaring, rond een crisispiek in de vorm van een aanpassingsstoornis, kunnen verhelderen wat er gebeurt met ze, in relatie tot die meest nabije omgeving? Hoe die dynamiek speelt, tussen omgang met het 'probleem' ervaren en de relatie met naasten?

[Max]

Hoe die dynamiek speelt, tussen omgang met het 'probleem' ervaren en de relatie met naasten?

'Hoe' die dynamiek speelt?
je ma was van het padje af CSM, zij had geen overzicht meer, ze leed aan een vorm van verstandsverbijstering, zelfvervreemding, wereldvervreemding, en je vraagt 'hoe' zoiets werkt bij iemand? Iemand die zo'n stoornis meemaakt kent alleen disfunctionaliteit, niet een 'ander soort functionaliteit' waar de sleutel van te geven valt, een disfunctionaliteit die gedecodeerd zou kunnen worden ofzo

[csm]

ik vraag me inderdaad af hoe dit in zijn werk gaat. Om het te proberen begrijpen. Ik neem aan dat een mix van onbewusts, oude pijn en ongemak spelen, en een vorm van stuwing optreedt. Maar daarmee weet ik nog niet hoe in een fase van aanpassingsstoornis, een soort sociaal bewustzijn speelt. Ik kan mee vaag voorstellen dat een probleem een bepaalde omvang krijgt, zodat dit op de eerste plaats komt, tijdelijk. Bij mijn ma volgde daarop een telefoon naar een centrum dat haar geen engagement tot therapeutische, ambulante zorg had verleend. Ik ontvang graag -met aandacht geschreven- reacties van mensen die zelf een fase van aanpassingsstoornis doormaakten, of van werkelijke deskundigen terzake.

[csm]

samenhangend met mijn vorig bericht ook de vraag, waarom mijn ma, of iemand anders die door een aanpassingsstoornis gaat of ging, dan niet belde met mij, bv, tijdens zulke piek. Achtergrond wat betreft mijn ma was wel dat een centrum zich niet engageerde voor ambulante psychotherapeutische zorg, waar ze een vertrouwd psychotherapeut zou verliezen, die door pensioenstelling geen praktijk meer zou houden. Dat als meer specifiek crisisgebonden context.

[Janey]

Misschien schaamte, onmacht en wanhoop?
Hoe slechter en meer in war, in mezelf gekeerd...hoe meer afstand ik voel van mensen die dichtbij staan...nog wel aandacht vragen bij hulpverleners, maar niet meer bij mensen in eigen omgeving..
Hulp vragen is zo wie zo heel moeilijk wanneer je het gevoel hebt grip te verliezen..

Ik moet eerlijk zeggen dat ik je eerste berichten niet goed volgen kan, wat betreft....wat je moeder precies deed, wat die aanpassingsstoornis inhoud...