Ik ben moeder van een prachtig zoontje van bijna een jaar oud. Zelf ben ik als kind helaas onveilig gehecht aan mijn ouders, door verschillende omstandigheden. Door gesprekken met een psycholoog weet ik nu welke omstandigheden dat zijn geweest. En zou het in principe heel simpel kunnen zijn om te weten dat ik die dingen zelf niet moet doen in de opvoeding van mijn eigen kind. Ik moet niet dezelfde "fouten" maken ("fouten" tussen aanhalingstekens, want mijn ouders hebben weliswaar dingen gedaan die ze niet hadden moeten doen maar zeker niet met opzet en ik neem ze ook niets kwalijk).
In het dagelijks leven loop ik tegen een hoop dingen aan. Zo heb ik met niemand een vertrouwensband. Niet met mijn ouders en niet met iemand anders. Als ik ergens mee zit, kan ik dat bij niemand kwijt. Ik ben van mijn zoontje bevallen met enkel de verloskundige erbij omdat niemand goed genoeg voelde om erbij te zijn. En ik ben bewust alleenstaande moeder omdat ik absoluut niets voel bij het hebben van een relatie. Ik kan me niet op die manier aan iemand hechten. Het zorgt ervoor dat ik me altijd eenzaam voel, altijd het gevoel heb dat ik overal alleen in sta en dat ik alles moet opkroppen omdat ik met niemand kan praten. Ik heb mensen met wie ik contact heb en met wie ik wel eens omga, maar niemand die ik vriend of vriendin zou noemen.
Nu wil ik dit voor mijn zoontje absoluut voorkomen. Ik wil dat hij veilig hecht aan mij. Nu dacht ik van tevoren: simpel, ik weet tenslotte hoe het niet moet dus dan is het makkelijker om het goed te doen. Maar in de praktijk valt dat dus tegen. Vooral nu hij wat ouder wordt, op onderzoek uit gaat en wat regeltjes gaat uittesten.
Want het komt er nu dus op neer dat er momenten komen dat ik wat strenger moet optreden tegen hem. Wanneer hij iets doet wat niet mag, wanneer het bedtijd is maar hij weigert te slapen, wanneer hij een schone luier moet maar niet blijft liggen, wanneer hij zijn tanden moet poetsen maar zijn hoofd steeds wegdraait of de tandenborstel probeert af te pakken, wanneer hij in bad of onder de douche moet wat hij helemaal niet leuk vindt maar wel moet, etc. Ik moet soms streng zijn, hem soms optillen en ergens vandaan halen, soms vasthouden tegen zijn zin, en onder de douche en in bad kan hij schreeuwen wat hij wil, hij moet toch gewassen worden... Kan hem moeilijk vies laten.
Nu vind ik dat dus allemaal erg moeilijk en voel me er iedere keer vreselijk over, want bij mij schiet dan iedere keer de gedachte door me heen: ik heb hem verdrietig gemaakt of iets tegen zijn zin gedaan, ik heb de hechting verpest. En dan wil ik hem knuffelen om te troosten, maar ja, hij is even boos en wil dat niet. En ook dan weer de gedachte: zie je wel, ik heb het verpest. Opvoeden zoals normaal opvoeden zou zijn, voelt voor mij als falen. Ik ben echt als de dood dat hij onveilig hecht doordat ik fouten maak.
Nu ben ik eigenlijk op zoek naar iemand die verstand heeft van hoe kinderen aan hun ouders hechten en waar hechtingsproblemen vandaan komen. Ik heb een pedagoog aan huis gehad maar die zei alleen maar: "Nee hoor, maak je maar geen zorgen, je doet het goed". Maar dat wil er op één of andere manier niet in... Ja, ik weet het wel. Ik weet dat ik het niet verkeerd doe. Maar zo voelt het niet. Opvoeden voelt vreselijk.
Is er iemand hier die wat achterliggende informatie heeft over hoe kinderen veilig hechten en hoe niet?