Hallo,
Ik ben sinds enige tijd samen met mijn vriend. Meestal hebben we het héél fijn samen, en kunnen we zo intens gelukkig zijn samen. Maar als er een meningsverschil is, of het even niet lekker loopt, gaat het helemaal mis. Als ik me ergens aan stoor, kan hij zich totaal niet inleven. Hij blijft stoicijns voor zich uitkijken, zegt dat hij dat er geen reden achter zit dat hij het deed, maar dat hij het zo weer zou doen omdat hij me niet begrijpt. Als ik daarna in huilen uitbarst, blijft hij emotioneel zeer op afstand. En dat frustreert me weer zo ontzettend erg dat ik zo boos kan worden! Uiteindelijk zegt hij wel sorry, maar zo onbedoeld dat het bij toch niet lekker voelt...
Soms denk ik dat hij een lichte vorm van asperger heeft en wel om deze redenen:
>Hij is hoogbegaafd, maar heeft ontzettende moeite zijn studie af te ronden (zit nu in zijn 10e jaar...)
>Hij zegt dat hij geen vrienden wil omdat hij zich anders niet op zijn studie kan focussen. Hij kan zich maar op één iets tegelijk richten zegt hij. Hij heeft 2 vrienden die hij al heel lang kent (waarvan één zijn ex is, die hij absoluut niet wil opgeven omdat hij maar bij weinig mensen open kan zijn, zegt hij)
>Hij heeft moeite met het uiten van hoe hij zich voelt en ik moet best veel praten om erachter te komen hoe hij zich voelt.
Ik zou zo graag willen weten of hij inderdaad een vorm van autisme heeft. Het liefst zou ik het hem willen vragen of het er met hem over hebben, maar dan ben ik bang dat (als het niet zo is) hij erg boos op me wordt. En daarnaast... wat zou het uitmaken of het wel/geen autisme is, uiteindelijk is het de persoon die hij is. Of maakt het het misschien makkelijker voor mij om te begrijpen als ik zou weten dat er meer aan de hand is?
Ik hoop dat jullie me kunnen adviseren... Zal ik het hem wel of niet vragen? En zo ja, hoe kan ik dat het beste aanpakken?
Groetjes, Milou