Angelk80

autisme of toch niet?

sinds kort ben ik aan het twijfelen geslagen of ik autisme heb..

Ik loop met mijn zoontje van 4 1/2 bij een kinderpsygoloog omdat ik dacht dat hij adhd heeft, maar nu twijfel ik of ik niet "gewoon" autisme heb en hij dus eigenlijk ook ipv adhd al is hij ook super druk..
er zijn zoveel dingen waarvan ik denk hm.. herkenbaar en nu ik ben gaan lezen over autisme helemaal...

waarom ik twijfel
toen ik klein was wilde ik al nooit naar school wou altijd vertrouwd bij m'n moeder blijven.
gymles deed ik nooit aan mee was eng
carnaval was drama ik zat altijd van een afstandje huilend toe te kijken hoe de andere "plezier" hadden (zo ook met sinterklaasfeest en nu nog heb ik moeite met mensen die verkleed zijn bij pretparken bijvoorbeeld)
ik heb altijd slaap problemen gehad hoorde altijd dingen "die er niet waren?!?"
heb vroeger wel vriendjes en vriendinnetjes gehad maar die waren op 1 hand te tellen
vroeger had ik ook iets met nummers er hoefde maar een telefoonnummer gezegd te worden en ik kon hem uit m'n hoofd... dat is gelukkig minder nu met de mobieltjes en telefoons waar je nummers in kan zetten

tegenwoordig ben ik nog niet sociaal al gaat het stukje bij beetje beter ik durf tegen mensen die ik niet ken te praten al voel ik mij achteraf alsof ik een halve marathon heb gelopen (als er dan veel mensen om heen staan *schoolplein bijvoorbeeld* is het nog erger)
met mensen die ik wel ken probeer ik de rest om mij heen gewoon af te sluiten
als ik met mijn zoontje naar de dag behandeling ga kun je mij einde van de dag gewoon opvegen zoveel energie vraagt dat van mij en een hoofdpijn...
nieuwe dingen ondernemen lukt opzich wel als ik iemand bij mij heb die ik vertrouw (bijvoorbeeld mijn man) maar als ik dat alleen moet doen is dat heel zwaar en slopend
ook heb ik een "tik" om alles te tellen... (bijvoorbeeld als ik in een pretpark ben dat ik de zitplaatsen tel die in de achtbaan zitten, of tellen hoevaak de achtbaan nog moet voor wij aan de beurt zijn) in m'n hoofd zeg ik dan wel niet tellen niet tellen.. maar goed gaat vrij automatisch eigenlijk..
verder ben ik vrij chaotisch en rommelig waar ik mij dan ook weer aan stoor.. ik weet dat ik moet opruimen maar op de een of andere manier kan ik mij daar dan weer net niet aan toe zetten, maar als ik dan uiteindelijk wel ga opruimen blijf ik doorgaan en doorgaan
samenwerken lukt best goed met mensen die ik goed ken maar het liefste werk ik alleen
nummerborden is ook zo'n ramp.. elk nummerbord van auto's zit ik te lezen...

ook ben ik telepathisch richting mijn moeder.. er hoeft maar iets met haar te zijn en ik voel het.. en naarmate we veel tijd samen doorbrengen word het alleen maar erger.. pas geleden werd mijn moeder geopereerd operatie was goed gegaan maar rond de middag voelde ik mij heel naar worden (op het moment zelf kan ik dat niet goed plaatsen) en besloot m'n ouders te gaan bellen.. geen gehoor mobieltjes afgebeld en bleek dat zij dus op het moment dat ik mij zo slecht voelde dat zij een slagaderlijke bloeding had door die operatie :( gelukkig allemaal goed gekomen.. weer later die dag voelde ik mij weer niet zo lekker (minder erg dan de 1e keer die dag maar toch niet op mijn gemak) bleek ze dus weer een bloeding te hebben gehad..
van de week ook weer was ik bij een optreden van mijn zoontje op school en voelde dat er weer iets niet goed was dus ik toen ik eindelijk kans had m'n ouders weer bellen maar kreeg ze niet te pakken.. gelukkig moest ik toch nog naar hun toe en kwam ik erachter waarom ik dus weer iets had gevoeld.. er was een auto door de tuinmuur gereden (gelukkig geen gewonden maar een ravage.. pff..)

zou dit autisme kunnen zijn? en zo ja.. moet ik daar iets mee doen?
nu gaan wij vrijdag op gesprek bij de instantie die mijn zoontje behandelen en willen het daar wel laten vallen dat wij denken dat ik autisme heb en dat m'n zoontje misschien ook autisme heeft ipv adhd wat ik dacht omdat hij zo enorm druk is
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: autisme of toch niet?

Hoi Angel k80,
wat ik altijd ingewikkeld vind, is dat de verschillende diagnoses in feite vrij vaag zijn. (Is het nou autisme..? Is het pdd.nos? Is het ADHD...? Nogal eens krijgen ezelfde kinderne van verschilende therapeuten op basis van dezelfde waarnemingen een ander "stempel".)
De diagnoses worden gesteld door een psycholoog (soms een psychiater) maar in beide gevallen: op basis van gedrag.
"Dat jouw zoontje zo druk is" - is een waarneming van zijn gedrag. Gedrag is zogezegd "het buitenste schilletje".
Wat mij betreft mag het pas diagnose heten, als er "een verhaal is met kop en staart, dat vertelt waarom iemand "zo druk" is". En daar wringt m de schoen. iemand kan bij wijze van spreken 100 redenen hebben, om druk te zijn...

Ik ben ooit bij iemand over de vloer geweest als cliente, die INPP.therapeute was en heel anders "keek". Zij onderzocht, of kinderen volwassenen qua evenwicht, "grove" en fijne motoriek "kunnen doen, wat iemand qua leeftijd zou moeten kunnen doen".
Doorgaans komt naar voren, dat ADHD.ers hierin een aantoonbare achterstand hebben.
Die goed te verhelpen is.

Maar zaken als stil zitten en nog zo wel het een en ander vergen een correct werkend evenwichtssysteem. "Is dat er nog niet" - dan is concentratie, rustig of stil zijn heel erg moeilijk of vreselijk vermoeiend.

Of anders gezegd: het druk zijn en maar willen, "moeten" bewegen heeft een functie.
Bewegen is DE manier, om het evenwichtssysteem te trainen. (Het evenwichtssysteem is oa.: het cerebellum dat gegevens moet verzamelen mbt. rek en ontspanning van de verschillende spieren, pezen en gewrichten - dat kan per definitie alleen maar in beweging).
De therapie daar is dan ook, om plm. 5 minuten per dag bepaalde bewegingen te maken (en verder mag je heus alles doen en laten wat je wilt...! ;) ) - en vaak verdwijnen dan allerlei symptomen als sneeuw voor de zon. (Okee - dat duurt plm. anderhalf jaar, maar ik ben wel heel blij, dat ik dit traject heb doorlopen.)

En deze therapeute vertelde, dat het herhaaldelijk gebeurt, dat ouders met hun kinderen bij haar komen en op gegeven moment zeggen "mag ik ook...?" (Dwz.: ouders hadden vroeger - of nog steeds! - vergelijkbare moeilijkheden en zien dan hun kind verbeteren. "Tuuurlijk mogen ze ook!" roept zij dan....)
Angelk80 schreef: waarom ik twijfel
toen ik klein was wilde ik al nooit naar school wou altijd vertrouwd bij m'n moeder blijven.
gymles deed ik nooit aan mee was eng
carnaval was drama ik zat altijd van een afstandje huilend toe te kijken hoe de andere "plezier" hadden (zo ook met sinterklaasfeest en nu nog heb ik moeite met mensen die verkleed zijn bij pretparken bijvoorbeeld)
ik heb altijd slaap problemen gehad hoorde altijd dingen "die er niet waren?!?"
Niet alle websites over het INPP zijn even expliciet, maar er zijn er die uitgebreid vertellen, over de gevoeligheden die een kind (of volwassene) kan hebben.
Dat "prikkelverwerking" heel ingewikkeld kan zijn.
Dus: al die indrukken op school - hoei!
Carnaval: "alles is anders": kinderen snappen het gewone leven al nauwelijks, dus dat is geen feest. Soms zeggen kinderen as ze hun TLR reflex kwijt zijn: "Hee, de wereld staat stil...!"
Voor mij ging niet de wereld stil staan, maar ik werd veel soepeler - zowel in mijn lichaam, als dat allerlei voormalige hindernissen me opeens niet meer konden schelen. En: opruimen, ordenen: opeens werd het logisch en gebeurde het bijna vanzef, automatisch.

En vaak ook: kinderen lezen erg moeilijk de lichaamstaal van anderen - en hun eigen lichaastaal wordt ook zelden begrepen. dat IS heel lastig!! precieze cijfers hoor je altijd weer anders, maar als 2 mensen elkaar spreken, dan schijnt zo'n driekwart van de communicatie "non verbaal" te gaan.
Moet je nagaan: een kleuter die dus nog lang geen volledige woordschat heeft (zich verbaal niet echt goed kan uitdrukken) die nul komma niets snapt van het "nonverbale" deel...

En je afsluiten voor prikkels, is bijv. als het Mororeflex speelt, een topprestatie. (Dus denkbaar dat jij daar last van hebt - en mogelijk je zoontje ook!)
Sommige mensen doen dat moeiteloos, zich afsluiten - maar met een Mororeflex is het een soort van marathon. Voor mij betekende het kwijtraken van mijn Mororeflex een soort van revolutie in mijn ontwikkeling. Veel meer rust, omdat die marathonprestatie niet meer hoefde.

Terug naar “Autisme Spectrum Stoornissen”