sinds kort ben ik aan het twijfelen geslagen of ik autisme heb..
Ik loop met mijn zoontje van 4 1/2 bij een kinderpsygoloog omdat ik dacht dat hij adhd heeft, maar nu twijfel ik of ik niet "gewoon" autisme heb en hij dus eigenlijk ook ipv adhd al is hij ook super druk..
er zijn zoveel dingen waarvan ik denk hm.. herkenbaar en nu ik ben gaan lezen over autisme helemaal...
waarom ik twijfel
toen ik klein was wilde ik al nooit naar school wou altijd vertrouwd bij m'n moeder blijven.
gymles deed ik nooit aan mee was eng
carnaval was drama ik zat altijd van een afstandje huilend toe te kijken hoe de andere "plezier" hadden (zo ook met sinterklaasfeest en nu nog heb ik moeite met mensen die verkleed zijn bij pretparken bijvoorbeeld)
ik heb altijd slaap problemen gehad hoorde altijd dingen "die er niet waren?!?"
heb vroeger wel vriendjes en vriendinnetjes gehad maar die waren op 1 hand te tellen
vroeger had ik ook iets met nummers er hoefde maar een telefoonnummer gezegd te worden en ik kon hem uit m'n hoofd... dat is gelukkig minder nu met de mobieltjes en telefoons waar je nummers in kan zetten
tegenwoordig ben ik nog niet sociaal al gaat het stukje bij beetje beter ik durf tegen mensen die ik niet ken te praten al voel ik mij achteraf alsof ik een halve marathon heb gelopen (als er dan veel mensen om heen staan *schoolplein bijvoorbeeld* is het nog erger)
met mensen die ik wel ken probeer ik de rest om mij heen gewoon af te sluiten
als ik met mijn zoontje naar de dag behandeling ga kun je mij einde van de dag gewoon opvegen zoveel energie vraagt dat van mij en een hoofdpijn...
nieuwe dingen ondernemen lukt opzich wel als ik iemand bij mij heb die ik vertrouw (bijvoorbeeld mijn man) maar als ik dat alleen moet doen is dat heel zwaar en slopend
ook heb ik een "tik" om alles te tellen... (bijvoorbeeld als ik in een pretpark ben dat ik de zitplaatsen tel die in de achtbaan zitten, of tellen hoevaak de achtbaan nog moet voor wij aan de beurt zijn) in m'n hoofd zeg ik dan wel niet tellen niet tellen.. maar goed gaat vrij automatisch eigenlijk..
verder ben ik vrij chaotisch en rommelig waar ik mij dan ook weer aan stoor.. ik weet dat ik moet opruimen maar op de een of andere manier kan ik mij daar dan weer net niet aan toe zetten, maar als ik dan uiteindelijk wel ga opruimen blijf ik doorgaan en doorgaan
samenwerken lukt best goed met mensen die ik goed ken maar het liefste werk ik alleen
nummerborden is ook zo'n ramp.. elk nummerbord van auto's zit ik te lezen...
ook ben ik telepathisch richting mijn moeder.. er hoeft maar iets met haar te zijn en ik voel het.. en naarmate we veel tijd samen doorbrengen word het alleen maar erger.. pas geleden werd mijn moeder geopereerd operatie was goed gegaan maar rond de middag voelde ik mij heel naar worden (op het moment zelf kan ik dat niet goed plaatsen) en besloot m'n ouders te gaan bellen.. geen gehoor mobieltjes afgebeld en bleek dat zij dus op het moment dat ik mij zo slecht voelde dat zij een slagaderlijke bloeding had door die operatie gelukkig allemaal goed gekomen.. weer later die dag voelde ik mij weer niet zo lekker (minder erg dan de 1e keer die dag maar toch niet op mijn gemak) bleek ze dus weer een bloeding te hebben gehad..
van de week ook weer was ik bij een optreden van mijn zoontje op school en voelde dat er weer iets niet goed was dus ik toen ik eindelijk kans had m'n ouders weer bellen maar kreeg ze niet te pakken.. gelukkig moest ik toch nog naar hun toe en kwam ik erachter waarom ik dus weer iets had gevoeld.. er was een auto door de tuinmuur gereden (gelukkig geen gewonden maar een ravage.. pff..)
zou dit autisme kunnen zijn? en zo ja.. moet ik daar iets mee doen?
nu gaan wij vrijdag op gesprek bij de instantie die mijn zoontje behandelen en willen het daar wel laten vallen dat wij denken dat ik autisme heb en dat m'n zoontje misschien ook autisme heeft ipv adhd wat ik dacht omdat hij zo enorm druk is