Beste
Ik begrijp dat ik best zwiep van optimisme naar pessimisme.
Ik wil het graag kunnen uitleggen waarom ik mijn ASS niet kan accepteren, maar dat is vrij moeilijk, ben zelf ook een beetje in de war.
Ik waag weer een poging =) en zal het proberen zo beknopt mogelijk uit te leggen.
Het is best een stuk verleden, wat er voor heeft gezorgd dat ik mij nu zo onzeker en minderwaardig voel.
Maar laat ik het hebben over het "nu": in mijn sociale leven ben ik niet anders dan andere, ik heb veel vrienden en een goede band met familie.
Ik kan goed voor mezelf zorgen en heb geen problemen/beperkingen om "zelfstandig" te kunnen leven.
Maar dat is wel anders als ik ga werken of studeren, dan is het ineens heel duidelijk dat ik anders ben en niet zoveel kan als andere.
Dan kan ik mijn uiterste best doen, maar alsnog werk in langzamer, chaotischer, maak meer fouten en begrijp minder.
Ik trek het mij heel erg aan, ik voel mij daardoor waardeloos gepaard met zelfhaat gevoelens.
Ik heb in het verleden veel ontslagen meegemaakt en dan gaat dat niet eens over vastwerk, maar stages.
Ben ik in een jaar tijd vijf keer ontslagen op stage's voor de opleiding handel en economie, wat altijd gepaard ging met leidinggevende die hoog geïrriteerd vertelde, dat ze niet konden accepteren hoe ik te werk ging.
Op school ging het altijd wel goed, toen was ik zelfs een voorbeeld leerling, maar dat was tot MBO 2, op MBO 4 ging het helemaal mis.
Ik kwam de stof niet door, was niet op de hoogte van deadlines of examens, het lukten me niet om projecten op tijd af te hebben etc.
Uiteindelijk gestopt met de opleiding, met een enig optimisme: Ik kon me bedenken dat ik het geprobeerd heb en nu kan accepteren dat het niet zomaar is dat ik 80% werk ongeschikt ben verklaard. Had me leven in geplant om mijn wajong te behouden en me nuttig te maken door vrijwilligerswerk te doen.
Maar toen kreeg ik het telefoontje van het UWV, de wet is veranderd (waarschijnlijk door bezuinigingen) wajongers zijn "verplicht" om te werken.
Ik werd ontzettend down, want ik "durfden" helemaal niet opnieuw te beginnen op de arbeidsmarkt, ik geloofde/geloof niet meer dat ik het kan, ik geloof niet dat ik kan werken, ik wil niet meer dat gevoel van bevestiging hebben dat ik waardeloos ben en minderwaardig, gepaard met ook veel schaamte voor mezelf.
En nu voel ik me zo in de knoop zitten, want ik kan alleen naar een "sociale werkplek" en dat vind ik verschrikkelijk.
Om het zo reëel mogelijk te vertalen: op een sociale werkplek komt werkelijk alles terecht wat maar een vorm heeft van een beperking of je nou een IQ van 85 hebt, ex-alcoholist,crimineel,drugsverslaafde bent, uit een probleem gezin komt, psychiatrische ziek, zwaar of licht autistische, allemaal kom je daar en je krijgt het allerlaagste niveau aan werk, heel erg eentonig productie werk.
Met een begeleider die er in eerste instantie vanuit gaat dat je niets snapt en niets weet.
Ik weet eigenlijk niet wat ik erger vind, op mijn tenen lopen en alsnog horen dat ik niet goed genoeg ben of het laagste niveau aan werk krijgen onder het mom: beter kun je toch niet presteren.
Uiteindelijk is dit niet de enige reden waarom ik mijn ASS niet kan accepteren, als ik al een voorbeeld neem aan dit forum: het is bezaait met negatieve verhalen over autisme, topic's als: is mijn man autistische? is autisme erfelijk? Ik ben depressief omdat één van mijn ouders mogelijk autistische is etc. Ik trek het me erg aan, zo erg dat ik er een hele dag depressief van kan zijn. Dat mensen zichzelf in een slachtoffer rol plaatsen omdat ze moeten leven met iemand met autisme of het nou wel degianoseerd is of niet. Wat moet ik hier nou uit opmaken? Dat wij alleen maar een last zijn voor de samenleving? dat de samenleving ons uit kotst?
Sterker nog ik word zelfs kwaad/depressief als ik een artikel lees over autisme geschreven uit derde persoon (mensen met autisme dit en mensen met autisme zo en zo) komt voor mij over alsof het artikel niet eens gaat over mensen met gevoelens maar over een stel beesten of projecten.
En wat mij uiteindelijk nog eens rot laat voelen is dat ik heel goed weet dat ik problemen heb met taal, deze hele tekst heeft serieus bijna een uur in beslag genomen, vanwege moeten terug lezen, moeten aanpassen, google naar de juiste spelling etc. Ik weet dat schrijven me niet veel helpt om serieuzer genomen te worden, maar moet het toch kwijt, hoe kan ik overtuigen dat mijn niveau van Nederlands niet gelijk staat aan mijn denk niveau? zucht..
Dit was mijn verhaal, hoop niet dat het (weer) te emotioneel overgekomen is, bedankt voor het lezen.