Fairytail

Obsessie

Goedemorgen!

Twee jaar geleden ging ik studeren aan het HBO. Daar ontmoette ik een meisje waarmee ik in korte tijd echt een hele hechte band kreeg.
Dit kwam omdat zij mij het gevoel gaf dat ik haar moest beschermen. Ze deed zich stoer voor maar eigenlijk was ze heel klein en bang.
Ze had namelijk anorexia.

De jaren op school heb ik haar hierin gesteund en doorheen geholpen. Maar omdat ik zo close met haar omging ben ik ook ineens op mijn voeding gaan letten.
Ik ben hier mijn leven lang nog nooit zo bewust mee bezig geweest. Ik wil daar helemaal niet mee bezig zijn.
Maar hoe meer ik me er van af probeer te zetten, hoe obsessiever ik raak. Ik ga mezelf soms zelfs dik vinden terwijl ik maar 62 kilo weeg.
Dan neem ik mezelf voor om op mijn voeding te letten maar dan juist raak ik obsessief en krijg ik soms eetbuien.

Ik wil hier graag vanaf maar ik weet niet zo goed hoe? Ik wil gewoon gezond eten en mezelf daar prettig bij voelen.
Ik durf dit ook niet zo goed met iemand te bespreken. Daar schaam ik me teveel voor. Vandaar dat ik dit hier wegzet. Het is erg belangrijk voor me.

Is er iemand met dezelfde ervaring of iemand die mij tips kan geven?

Alvast bedankt!
Liefs
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Obsessie

Hoi Fairytail,
mensen zijn sociale wezens - en soms zijn problemen "dus" ;) besmettelijk...

Bij "voorstellen" schreef je, dat je je erg onzeker kan voelen, onder andere omdat je ouder zijn gescheiden toen je 5 jaar oud was. Heel naar voor je!

En wat vaak zo is met dingen als anorexia: dat het eigenlijk helemaal niet gaat over eten.
Maar dat eten een middel is geworden: "Als ik eenmaal *gewicht zus en zo* bereikt heb" - DAN, dan zal alles me lukken.
Puur rationeel snapt iedereen "dat het zo niet werkt" - maar emoties zijn nu eenmaal niet rationeel. (En heel veel mensen lopen stiekum rond met dat soort ideeen:"Als ik eenmaal de goede baan heb...- of: als ik eenmaal de ideale partner heb...- of: als ik eenmaal eindelijk zus of zo kan - DAN ligt de wereld aan mijn voeten...!")

En denkbaar heb je, na een poos met een meisje met anorexia te hebben opgetrokken, *iets* van deze 'manier van voelen' overgenomen. Die dingen gebeuren, het wil vooral zeggen, dat jullie goed op 1 lijn zitten/zaten.
Maar uiteraard: het is geen ideale manier van "omgaan met" je onzekerheid (of beter nog: je onzekerheid te laten voortwoekeren).

Aan de andere kant: zoals ik het lees, was jij haar beschermer.
Dat is een hele interessante kant van jou!!!
Wellicht heel erg beladen - maar toch ook heel erg de moeite waard.
(Soms leren vrouwen bijv. "dat je niet sterk mag zijn voor jezelf, maar wel 'de sterke vrouw achter een ander' mag zijn", etc.)

Fairytail schreef: Ik ben hier mijn leven lang nog nooit zo bewust mee bezig geweest. Ik wil daar helemaal niet mee bezig zijn.
Maar hoe meer ik me er van af probeer te zetten, hoe obsessiever ik raak. Ik ga mezelf soms zelfs dik vinden terwijl ik maar 62 kilo weeg.
Dan neem ik mezelf voor om op mijn voeding te letten maar dan juist raak ik obsessief en krijg ik soms eetbuien.
Goed om dit van jezelf te weten - kennis is macht...!
Stel vast: "Oh, daar ga ik weer, ik wil eigenlijk helemaal niet letten op gewicht enzo" en richt dan doelbewust je aandacht op iets, dat wel zinnig is!!
(Als gezegd: anorexia etc. gaat zelden echt alleen over eten, vaak is het een afeidingsmanouevre. Neem jezelf op zo'n moment voor, om iets constructiefs te doen - het hoeft maar 1 millimter groot te zijn!!!)

En als dat constructieve te veel spanning oproept (dat kan helaas soms zo zijn) - vraag daar dan hulp bij! (Uiteraard mag je heus vermelden, dat er ook wat "gedoe" met eten is, maar ten eerste zijn er huisartsen die je dan naar een dietiste sturen - en er zijn ook psychologen, die in de valkuil stappen en uitgebreid "samen met jou op je eten gaan letten", zodat de obsessie groter wordt.)

Enne: schaamte is een hele pijnlijk emotie!
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
Schaamte is terecht, als je oude vrouwtjes berooft en in elkaar slaat.
Schaamte gaat als gevoel doorgaans niet over jouw gedrag, maar betekent vaak, dat je jezelf als mens "niet acceptatbel" vindt. Dat je diep van binnen "niet goed" zou zijn.
:knuffel:
Maar vaak zijn het juist hele lieve mensen, die zich erg kunnen schamen om zaken, waar sommige andere mensen niet om malen....

Neem jezelf ook hier serieus in, probeer jezelf volledig te accepteren, jezelf niet af te wijzen "ook al zijn er links en rechts dingen niet perfect".
(Andermaal: rationeel weet iedereen, dat niemand perfect is. Maar als het anders voelt, als die foutjes voor jou erg beladen worden: probeer dat dan bij de kern aan te pakken of daar hulp voor te vragen - daarmee omzeil je de valkuil, dat eten een obsessie wordt.)
Fairytail

Re: Obsessie

Janneke,
Wat een ontzettend fantastische reactie. Wat fijn dat iemand zo serieus op mij reageert. Ik zit er namelijk echt best wel mee, ik durf het niet goed tegen iemand in mijn omgeving te vertellen. Hier is dat net wat makkelijker!
Ik weet dat dat niet de manier is, maar zo help ik mezelf in ieder geval wel en vermijd ik het probleem niet compleet. Al weet ik dat ik inderdaad rationeel dat ik me nergens voor hoef te schamen. Helaas is dat niet zo makkelijk. Mooi gezegd!

Wat erg typisch is, vlak voordat ik jou berichtje las was ik bezig met een schema op te stellen wat ik volgende week allemaal mocht eten en wanneer ik ging sporten. Ik moet er nu een beetje om lachen omdat ik mezelf betrapt heb. Maar door jouw berichtje dacht ik: Jeetje, wat een onzin! En heb ik het papier meteen in de prullenbak gegooid. Hierdoor word ik inderdaad alleen maar obsessiever. Daar help ik mezelf dus niet mee.

Ik vind het ontzettend lief dat je me tips geeft alleen weet ik niet wat je bedoeld met iets constructiefs doen. (1 milimeter?) Ik wil graag iets aan mijn probleem doen, maar weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. En misschien moet ik inderdaad de onzekerheid aanpakken, dan zit ik lekkerder in mijn vel en maak ik me hopelijk minder druk over het eten en dik worden.
Het lijkt echter meer op Binge Eating, dan op anorexia vind ik zelf. Ik ben obsessief met eten bezig en heb eetbuien waarna ik me schuldig en dik voel. Ik ga me niet wagen aan overgeven of dat soort dingen. Dat is nog ongezonder dan veel eten denk ik dan maar. Het zit vooral in mijn hoofd! En dat moet er uit! Voordat het echt een eetstoornis wordt.

Denk je dat ik therapie moet krijgen voor mijn onzekerheid? Of kan ik dit zelf oplossen? Ik weet dat dit misschien een vraag is die niemand anders voor mij kan beantwoorden dan ik zelf. Maar ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen.

Nogmaals vind ik het zo fijn dat je zo gereageerd hebt! Ik heb hier echt heel veel aan! Bedankt!

Veel liefs
:knuffel:
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Obsessie

Hoi Fairytail,
wat goed, dat je dat schema in de papierbak hebt gegooid..! cheerqd5

Laat ik proberen duidelijk te maken wat ik bedoel met "iets constructiefs doen". Ten eerste, heel flauw, zou je dat kunnen vertalen naar "alles, wat je voor je zelf kan doen of laten doen, wat maakt dat je wel vooruit kunt".
En wat ik er eigenlijk mee bedoelde, is dit. Als gezegd: vaak is eten "een middel". Een middel, om jezelf af te leiden van "het echte probleem" - bij jou, denkbaar, je onzekerheid.
Dan is het dus schitterend, als je jezelf kunt terugfluiten:
"Oh, hier ga ik weer (met een schema maken - of wat dan ook) - op zich niet erg, maar
laat ik er voor kiezen, om nu niet het echte probeem toe te dekken (door bezig te gaan met eten, afvallen, etc.)
maar laat ik iets doen met/ aan/ tegen het echte probleem".

...en datgene, wat je dan doet "aan het echte probleem", dat hoeft maar 1 millimeter ;) groot te zijn.
Als gezegd: soms is "bezig zijn rond eten" vooral afdekken. Dus als je 2 seconden kunt stilstaan bij je onzekerheid, is dat in wezen al harstikke grote winst. Dat is wat paradoxaal: "het oog van de buitenwereld ziet niets" - maar 'niet afdekken' is een prestatie van formaat!
En als je in die 2 seconden 'niet afdekken' ook nog iets constructiefs tegen je onzekerheid kunt bedenken, wordt het helemaal feest.

En uiteraard zou je ook aan de andere kant kunnen beginnen.
Je schrijft, dat als je minder onzeker zou zijn, je beter in je vel zou zitten. (Ik geloof dat grif.)
Maar gosh, onzeker of niet: zijn er dingen, die maken dat jij goed in je vel komt te zitten...?
(Bijv. je masseert jezelf, of laat jezelf masseren - daarna ben je ontspannener, wat sowieso prettig is, en wellicht ook stukjes onzekerheid wegneemt.)

Dan nog je vraag over therapie. (Oma is nog uit de 1960er jaren en in mijn beleving is therapie niet iets "dat je krijgt" (op een ;) presenteerblaadje) maar iets dat jij doet, samen met een therapeut.)
Of je dit zelf "snel genoeg, voordat het een echte eetstoornis" gaat worden, dat zal de toekomst moeten leren. Kijk gewoon, ho ever je komt en als je hulp nodig blijkt te hebben: "gewoon vragen!!"
(Idd: rationeel gezien: niets om je voor te schamen. En ik snap, dat het niet zo voelt, maar probeer, als het nodig mocht zijn, op dat moment rationeel te zijn.)

Ook schreef je iets in de trant van "ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen".
Nou kan dat in mijn oren 2 dingen betekenen.
Aan de ene kant: je bent onzeker - en de ervaring leert, dat onzekere mensen vaak een boel goede ideeen hebben, maar er niet altijd naar handelen. Dwz.: je weet een boel dingen, die je zou kunnen doen maar het lastige punt is het maken van de keuze: "wat precies zal ik eens gaan doen...?"
Soms is dan een "keuzehulp" hartstikke goed. (Maar dan dus wel iemand, die je helpt, om zelf keuzes te gaan maken.)
Maar als je opmerking "ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen" betekent: ik heb geen echte ideeen, hoe dit aan te pakken - dan is ook dat een uitstekende vraag om mee naar een therapeut te stappen.

(Mijn ervaring is ook: dat als je met een gericht 'verhaal met vragen' naar een therapeut stapt "help me kiezen" en/of "geef me technieken", dat de kans op sucses dan veel groter is. (En dat als dingen mis gaan, je vrij snel in de gaten hebt, dat je niet krijgt, wat je wilt en nodig hebt - en dan probeer je het een deurtje verder nog eens.)

Terug naar “Eetproblemen”