Goeiemorgen allemaal,
Ik moet het even van mij afschrijven, want het begint weer over te lopen.
[ik heb dit bericht ondertussen geschreven en voor mensen die het niet zien zitten zo'n hoop te lezen, de conclusies staan onderaan]
Ik loop hele dagen rond met de gedachte (en ze klopt nog ook) dat ik zelfs te stom ben om aan een lief te geraken: ik ben een 34-jarige jongeman, en de enige keer dat een meisje mij gezoend heeft, heeft ze me na een paar uurtjes weggestuurd. Ondertussen ben ik al jaren ingeschreven op dating websites, en ik heb welgeteld vier afspraakjes gehad (zonder enig gevolg natuurlijk).
Ik ben niet eens in staat om een plaats te vinden waar ik mij thuis voel: ik ben afkomstig uit West-Vlaanderen en heb daar tijdens mijn middelbaar en mijn studententijd nooit een sociaal leven opgebouwd; ik was de pispaal op school en was tijdens mijn studies content dat ik daar weg was, en dan had ik het superstomme idee dat ik mijn sociaal leven van in Leuven achteraf zou kunnen verderzetten. Eigenlijk kon dat wel kloppen, als ik tenminste in staat was geweest een job in het Leuvense te vinden, maar het enige wat ik kon vinden was een half jaar invallen in een school aan de kust en achteraf iets vinden in Antwerpen, waar ik dus op sociaal vlak vier jaar geen kloten heb bereikt.
Tegen dat ik terug in Leuven ben gaan wonen had iedereen daar een serieuze relatie, getrouwd, kinderen, ..., ik heb niet eens iemand om eens mee op cafétje te gaan, ik ben verplicht naar de muziekschool en naar sportclubs te gaan als ik niet 's avonds voor mijn lichtbak wil zitten gapen.
Op het werk gaat het ondertussen ook niet al te best: toen ik in Antwerpen werkte, ben ik na een grote twee jaar gepromoveerd tot teamleader, een job die ik toch een tweetal jaar graag heb gedaan. Achteraf ben ik in Namen (moeten gaan) werken, en nu zit ik hier al bijna vier jaar maar gepromoveerd raken, vergeet het maar!!! Ik heb een tweetal jaar een foutje gemaakt (ik kreeg de kans iets in elkaar te steken en ben er niet op tijd in geslaagd), daardoor heeft mijn toenmalige baas mij op de testafdeling gezet om mijn kennis te laten vergroten (mijn toenmalige baas is een fantastische gast, die het heel goed met mij voor heeft). Ondertussen heb ik een nieuwe baas, en die houdt mij constant aan het lijntje waardoor ik niet wegraak uit een afdeling die mij eerlijk gezegd ongeveer geen bal meer interesseert.
Deze morgen is de emmer dan ongeveer overgelopen: er was een presentatie over een nieuwe afdeling die wordt opgericht, die begon om 9.15u., ik ben 2 minuutjes te laat vertrokken (wat helemaal geen probleem is) en ben uiteindelijk meer dan een half uur telaat op werk aangekomen, ik heb een half uur in de file gestaan op een weg, die ik al jaren neem en waar ik in die drie jaar geen enkele file heb gezien, waardoor mijn kansen om uit mijn afdeling te geraken weer ferm zijn gekelderd.
Net heb ik met mijn verantwoordelijke gepraat omdat ik maar niet begreep waarom iets niet werkte (ik zit er al twee dagen op te werken, en snap nu pas ongeveer wat het probleem is) en ik moest het probleem aan mijn verantwoordelijke niet eens uitleggen, hij zag op zicht al dat hetgeen ik wilde doen niet eens mogelijk was.
Samengevat:
- ik ben te stom om aan een lief te geraken
- ik ben te stom om een sociaal leven op te bouwen
- ik ben te stom om een plaats te vinden of op te bouwen waar ik mij thuis voel
- ik ben te stom om mijn werk te doen
- ik ben te stom om mijn situatie te veranderen
- ...
Eerlijk gezegd denk ik vaak dat het enige probleem mijn ouders zijn: moest ik zelfmoord plegen (iets waar ik trouwens toch te laf voor ben) dan zou ik hen verdriet doen en dat kan ik niet, en dat (samen met mijn enorme lafheid) zijn de enige dingen die mij in leven houden.
Bedankt voor het vlugge antwoord!
Het probleem zit hem echter niet zozeer dat ik het nu wat moeilijk heb en daaruit moet komen, het zit hem echter dat ik mij nooit (meer) goed voel of durf voelen: als ik me namelijk goed voel, heb ik de neiging daarvan te genieten en niets meer uit te steken, en daardoor krijg ik achteraf dan weer op mijn kop omdat ik niet vooruit ben gegaan. Het gevolg is dat ik mij nu elke dag, in en uit, slecht voel omdat ik in mijn leven niets bereikt heb, terwijl ik nu te laat ben om er nog iets aan te veranderen. Neem nu een simpel voorbeeld: ik zou heel graag kinderen hebben, maar daarvoor moet je met twee zijn. Door mijn onhandigheid op vlak van flirten e.d. kan ik enkel terecht bij meisjes die ook wanhopig op zoek zijn, en zo kom ik automatisch op dating sites en ontmoetingssites terecht (als ik meisjes op andere manieren leer kennen, is het direct duidelijk dat ze geen enkele interesse in mij kunnen hebben, en als het dan toch eens een heel klein beetje gebeurt, doe ik iets waarvan ik mij pas realiseer hoe stom het is als het hopeloos te laat is). Op die sites moet je echter je leeftijd invullen, en alle meisjes van onder de 30 blokkeren direct als ze mijn leeftijd zien, dus waar sta ik dan?
Het probleem zit hem echter niet zozeer dat ik het nu wat moeilijk heb en daaruit moet komen, het zit hem echter dat ik mij nooit (meer) goed voel of durf voelen: als ik me namelijk goed voel, heb ik de neiging daarvan te genieten en niets meer uit te steken, en daardoor krijg ik achteraf dan weer op mijn kop omdat ik niet vooruit ben gegaan. Het gevolg is dat ik mij nu elke dag, in en uit, slecht voel omdat ik in mijn leven niets bereikt heb, terwijl ik nu te laat ben om er nog iets aan te veranderen. Neem nu een simpel voorbeeld: ik zou heel graag kinderen hebben, maar daarvoor moet je met twee zijn. Door mijn onhandigheid op vlak van flirten e.d. kan ik enkel terecht bij meisjes die ook wanhopig op zoek zijn, en zo kom ik automatisch op dating sites en ontmoetingssites terecht (als ik meisjes op andere manieren leer kennen, is het direct duidelijk dat ze geen enkele interesse in mij kunnen hebben, en als het dan toch eens een heel klein beetje gebeurt, doe ik iets waarvan ik mij pas realiseer hoe stom het is als het hopeloos te laat is). Op die sites moet je echter je leeftijd invullen, en alle meisjes van onder de 30 blokkeren direct als ze mijn leeftijd zien, dus waar sta ik dan?
-
marcel
Weet je wat jij moet doen ?scampsd schreef:Het gevolg is dat ik mij nu elke dag, in en uit, slecht voel omdat ik in mijn leven niets bereikt heb, terwijl ik nu te laat ben om er nog iets aan te veranderen. Neem nu een simpel voorbeeld: ik zou heel graag kinderen hebben, maar daarvoor moet je met twee zijn. Door mijn onhandigheid op vlak van flirten e.d. kan ik enkel terecht bij meisjes die ook wanhopig op zoek zijn, en zo kom ik automatisch op dating sites en ontmoetingssites terecht (als ik meisjes op andere manieren leer kennen, is het direct duidelijk dat ze geen enkele interesse in mij kunnen hebben, en als het dan toch eens een heel klein beetje gebeurd, doe ik iets waarvan ik mij pas realiseer hoe stom het is als het hopeloos te laat is). Op die sites moet je echter je leeftijd invullen, en alle meisjes van onder de 30 blokkeren direct als ze mijn leeftijd zien, dus waar sta ik dan?
Jij moet je eens gaan verdiepen in cognitieve gedragstherapie. Ik ben net een boek aan het lezen (cognitieve gedragstherapie voor dummies) en ik pik zo een aantal zogenaamde "denkfouten" uit jouw verhaal.
Allereerst zeg je bijvoorbeeld : "ik heb niets bereikt"
Daar klopt helemaal niets van !
1 Je hebt een opleiding,
2 je hebt werk,
3 je kunt voor jezelf zorgen,
4 je kunt je goed uitdrukken,
5 je bent gemotiveerd,
maar je moet dat willen zien !
Verder zeg je dat het direct duidelijk is dat meisjes geen enkele interesse kunnen hebben in jou.
Zoezo is het direct duidelijk ? Omdat er niemand reageert ? Zou het kunnen dat je gewoon niet op de goede site zit ? Of anders bekeken ? Reageer jij wel dan ?
En hoezo kunnen meisjes geen interesse in jou hebben ? Kennen ze jou dan ? Hoe kunnen ze dat dan beoordelen ?
Ik denk echt dat jij jezelf in de put aan het praten bent. Voor de duidelijkheid : het is voor mij niet gemakkelijk praten, ik ken het gevoel wat je hebt. Maar je moet je niet neerleggen bij de situatie en alleen de negatieve dingen zien.
Ik daag je uit : Noteer eens zoveel mogelijk positieve dingen van jezelf. Ik heb er al 5 verzonnen en ik ken je niet eens !
En daar mag je best eens een middag of avond voor uittrekken !
Hey Marcel,
Ik heb al wat ervaring met cognitieve therapieën, en die hebben bij mij één groot nadeel: hoewel ik door na te denken tot een conclusie kan komen dat ik geen echte reden kan hebben om mij slecht te voelen, voel ik mij toch slecht. Momenteel ben ik dan ook bezig met Gestaltt-therapie, een therapie waarbij niet zozeer het rationele (het praten over gevoelens), maar eerder het emotionele (het ervaren van gevoelens) naar voor komt.
Ik heb heel vaak het gevoel dat ik met de rede mijn gevoelens niet kan beïnvloeden, enkel in slechte zin, het is alsof er twee mensen in mij zitten: de ene is intelligent, goedaardig en zwak, de andere is nog veel slimmer, extreem kwaadaardig en beresterk, en overheerst de eerste compleet, in de trant van "Ge wilt van uzelf denken dat ge iets waard zijt? Doe maar, sukkel, ik heb er niet de minste moeite u van het tegendeel te overtuigen! Haha, ge wilt u verweren en toch denken dat ge iets waard zijt? Oké, nu is't aan mij: GE ZIJT TE STOM VOOR ALLES: al gedurende een miljard jaar zijn alle soorten wezens in staat een partner te vinden om zich voort te planten en gij, die zelfs te stom zijt voor het meest wezenlijke dat er bestaat, denkt van uzelf dat ge iets waard zijt? Ge trekt op niks, en als ge nog één keer iets anders durft denken, stuur ik diezelfde gedachte tientallen keren per seconde in uw kop, ge weet dat ik ertoe in staat ben, en ge weet maar al te goed dat ge geen zak kracht hebt om ertegen in te gaan, dus wat zal't zijn, stomme loser?!?", en eens er zo'n zondvloed op mij afkomt, heb ik helemaal geen verweer meer.
Ik heb al wat ervaring met cognitieve therapieën, en die hebben bij mij één groot nadeel: hoewel ik door na te denken tot een conclusie kan komen dat ik geen echte reden kan hebben om mij slecht te voelen, voel ik mij toch slecht. Momenteel ben ik dan ook bezig met Gestaltt-therapie, een therapie waarbij niet zozeer het rationele (het praten over gevoelens), maar eerder het emotionele (het ervaren van gevoelens) naar voor komt.
Ik heb heel vaak het gevoel dat ik met de rede mijn gevoelens niet kan beïnvloeden, enkel in slechte zin, het is alsof er twee mensen in mij zitten: de ene is intelligent, goedaardig en zwak, de andere is nog veel slimmer, extreem kwaadaardig en beresterk, en overheerst de eerste compleet, in de trant van "Ge wilt van uzelf denken dat ge iets waard zijt? Doe maar, sukkel, ik heb er niet de minste moeite u van het tegendeel te overtuigen! Haha, ge wilt u verweren en toch denken dat ge iets waard zijt? Oké, nu is't aan mij: GE ZIJT TE STOM VOOR ALLES: al gedurende een miljard jaar zijn alle soorten wezens in staat een partner te vinden om zich voort te planten en gij, die zelfs te stom zijt voor het meest wezenlijke dat er bestaat, denkt van uzelf dat ge iets waard zijt? Ge trekt op niks, en als ge nog één keer iets anders durft denken, stuur ik diezelfde gedachte tientallen keren per seconde in uw kop, ge weet dat ik ertoe in staat ben, en ge weet maar al te goed dat ge geen zak kracht hebt om ertegen in te gaan, dus wat zal't zijn, stomme loser?!?", en eens er zo'n zondvloed op mij afkomt, heb ik helemaal geen verweer meer.
-
vechter
ik ga je geen uitgebreid antwoord geven, maar wil je wel welkom heten en je adviseren niet alle raad die je krijgt gelijk weg te doen.
De mensen hier leven met je mee, en dat "stom" zijn zit tussen je oren, en als je dat maar lang genoeg en hard genoeg blijft zeggen geloof je het nog ook.
dus ga vanaf nu tegen jezelf zeggen ik mag er zijn!!!!
Bianca
De mensen hier leven met je mee, en dat "stom" zijn zit tussen je oren, en als je dat maar lang genoeg en hard genoeg blijft zeggen geloof je het nog ook.
dus ga vanaf nu tegen jezelf zeggen ik mag er zijn!!!!
Bianca
-
marcel
Dan is het dus zaak om die eerste persoonlijkheid te versterken he ?scampsd schreef:het is alsof er twee mensen in mij zitten: de ene is intelligent, goedaardig en zwak, de andere is nog veel slimmer, extreem kwaadaardig en beresterk, en overheerst de eerste compleet, in de trant van "Ge wilt van uzelf denken dat ge iets waard zijt? Doe maar, sukkel, ik heb er niet de minste moeite u van het tegendeel te overtuigen!
En hoe maak je iets sterker ?
Door te trainen.
En hoe kun je dat trainen ?
Door jezelf er toe aan te zetten om jouw positieve punten te zien.
Keer op keer.
-
Philosophistication
Ik denk niet dat je 'te stom' bent, voor wat dan ook. Samen met bovengenoemde aspecten zou ik je willen adviseren je instelling te veranderen. Wat vind je echt leuk om te doen? Heb je een doel of een droom? Motiveer jezelf om ergens je best voor te doen en je zal zien dat je er echt niet te stom voor bent.
Ik wens je veel sterkte toe,
Welkom op dit forum.
So long,
Philosophistication
Ik wens je veel sterkte toe,
Welkom op dit forum.
So long,
Philosophistication
-
Maeve
Niemand is nergens te stom voor.
Iedereen kan iets voor een ander betekenen,
alleen moet jij de kansen Eisen om het te kunnen bewijzen...
Het is heel makkelijk voor een ander om te zeggen:
zo moet je niet over jezelf denken.
Maar toch zeg ik het..
Als je een positief zelfbeeld hebt, dan sta je positiever in het leven, en zal je zien dat alles vanzelf wel komt..
Dat jij aan jezelf wil werken, heb je laten zien door je op dit forum aan te melden...
Welcome, and have a nice stay ^^
Liefs!
Iedereen kan iets voor een ander betekenen,
alleen moet jij de kansen Eisen om het te kunnen bewijzen...
Het is heel makkelijk voor een ander om te zeggen:
zo moet je niet over jezelf denken.
Maar toch zeg ik het..
Als je een positief zelfbeeld hebt, dan sta je positiever in het leven, en zal je zien dat alles vanzelf wel komt..
Dat jij aan jezelf wil werken, heb je laten zien door je op dit forum aan te melden...
Welcome, and have a nice stay ^^
Liefs!
-
Jive1
scampsed,
Wat zeg jij daar nu!....
Waarom vind jij jezelf nu stom, wat voor onzin is dat nou!
Jij voelt je nooit goed, en je durft je nooit meer goed voelen... Dat is nu toch iets wat je jezelf maar voorliegt, hé!...
Er is niets beter dan te genieten van je goede gevoelens. Als je je goed voelt, dan komt heel je lichaam tot leven, zelfs al ga je dan ergens stilzitten, en gewoon genieten van die gevoelens, en zelfs al zegt men dan van je, dat je niets uitsteekt en niet vooruitkomt. Dat goed gevoel is zeer belangrijk voor jou! Geniet daar echt maar van.
Trouwens, wat vind je er eigenlijk zelf van, diep in jezelf, vind jij dat je je "niet goed mag vinden"? Of ben je zelf blij als je je goed voelt? Is het dan voor jou echt zo belangrijk, dat je in je leven nog niets bereikt zou hebben? Zou het kunnen dat je daarin wat overdrijft? En dat degenen die je berispen, ook wat overdrijven?
Maar misschien is het gewoon jouw angst tegenover anderen, angst om te falen, angst om niet te kunnen wat je wil...
Jouw mening erover, dat je geen succes zou hebben bij de meisjes, omdat ze je stom zouden vinden.. Is dat niet fout van je, vergis je je daar niet in? Ik vrees dat je alleen wat te erg onder invloed bent van een ongegronde angst tegenover het andere geslacht.
Haal die intelligente kerel in je eens wat meer aan, hé! Laat hem eens wat meer de baas zijn over jou, en volg eens wat meer zijn ideeën en raadgevingen. Laat hem, met zijn intelligentie, sluw en listig, je andere ik, die kwaadaardige, eens goed de les spellen, dat hij de baas in je is. En waarom zou je dat doen?... Wel, omdat jij belangrijk bent, jouw eigen ik, de intelligente, is belangrijk boven de andere. Dat moet je beseffen.
Stop die andere! Die sleurt je naar de afgrond, blijf pal staan, en laat je niet meesleuren naar vernedering en ondergang...
Volgens mij is het ook je wil, die niet sterk genoeg is. Als je echt wil, dan kan je jezelf beheersen, dan kan je je gedachten onder kontrole houden. Als de slechtere gedachten opkomen in je, dan moet je je richten op andere dingen, dingen die belangrijker zijn dan die gedachten. Je moet dat willen!
Maar stom ben je niet.
Weet je?... Je mag jezelf stom noemen als je echt zelf niet wil dat er wat verandert. Maar dat wil je, en dus ben je niet stom. Maar gebruik je eigen wil, en de kracht van je eigen ik, om je tweede ik te verdrijven...
Ik weet wel, dit is gemakkelijker gezegd door mij, dan door jou gedaan.. Maar, probeer toch maar eens!
Veel moed
Greetz
Jive1
Wat zeg jij daar nu!....
Waarom vind jij jezelf nu stom, wat voor onzin is dat nou!
Jij voelt je nooit goed, en je durft je nooit meer goed voelen... Dat is nu toch iets wat je jezelf maar voorliegt, hé!...
Er is niets beter dan te genieten van je goede gevoelens. Als je je goed voelt, dan komt heel je lichaam tot leven, zelfs al ga je dan ergens stilzitten, en gewoon genieten van die gevoelens, en zelfs al zegt men dan van je, dat je niets uitsteekt en niet vooruitkomt. Dat goed gevoel is zeer belangrijk voor jou! Geniet daar echt maar van.
Trouwens, wat vind je er eigenlijk zelf van, diep in jezelf, vind jij dat je je "niet goed mag vinden"? Of ben je zelf blij als je je goed voelt? Is het dan voor jou echt zo belangrijk, dat je in je leven nog niets bereikt zou hebben? Zou het kunnen dat je daarin wat overdrijft? En dat degenen die je berispen, ook wat overdrijven?
Maar misschien is het gewoon jouw angst tegenover anderen, angst om te falen, angst om niet te kunnen wat je wil...
Jouw mening erover, dat je geen succes zou hebben bij de meisjes, omdat ze je stom zouden vinden.. Is dat niet fout van je, vergis je je daar niet in? Ik vrees dat je alleen wat te erg onder invloed bent van een ongegronde angst tegenover het andere geslacht.
Haal die intelligente kerel in je eens wat meer aan, hé! Laat hem eens wat meer de baas zijn over jou, en volg eens wat meer zijn ideeën en raadgevingen. Laat hem, met zijn intelligentie, sluw en listig, je andere ik, die kwaadaardige, eens goed de les spellen, dat hij de baas in je is. En waarom zou je dat doen?... Wel, omdat jij belangrijk bent, jouw eigen ik, de intelligente, is belangrijk boven de andere. Dat moet je beseffen.
Stop die andere! Die sleurt je naar de afgrond, blijf pal staan, en laat je niet meesleuren naar vernedering en ondergang...
Volgens mij is het ook je wil, die niet sterk genoeg is. Als je echt wil, dan kan je jezelf beheersen, dan kan je je gedachten onder kontrole houden. Als de slechtere gedachten opkomen in je, dan moet je je richten op andere dingen, dingen die belangrijker zijn dan die gedachten. Je moet dat willen!
Maar stom ben je niet.
Weet je?... Je mag jezelf stom noemen als je echt zelf niet wil dat er wat verandert. Maar dat wil je, en dus ben je niet stom. Maar gebruik je eigen wil, en de kracht van je eigen ik, om je tweede ik te verdrijven...
Ik weet wel, dit is gemakkelijker gezegd door mij, dan door jou gedaan.. Maar, probeer toch maar eens!
Veel moed
Greetz
Jive1
Goeiemiddag allemaal,
Hartelijk bedankt voor de steunende woorden, het doet echt deugd om te zien dat mensen het goed met me voorhebben en klaarstaan om goeie raad te geven.
Jammer genoeg ben ikzelf niet sterk genoeg (mijn wil is er wel, maar niet sterk genoeg om zich door te drijven) om mezelf vooruit te helpen.
Gisteren ben ik naar mijn psycholoog gegaan en hebben we afgesproken een takenlijstje samen te stellen dat ik moet afwerken (opruimen, afwassen, gaan sporten, ...) zodat ik, door bezig te zijn, mij nuttiger en dus beter zal voelen. Verder hebben we ook afgesproken dat ik een arts zal bezoeken om (lichte) anti-depressiva te verkrijgen, want alle goede intenties ten spijt slaag ik er niet in mezelf goede gedachten en bijhorende goede gevoelens aan te praten of te laten praten.
Eén van de problemen, denk ik ook, is het feit dat ik (bijna) NOOIT wordt geconfronteerd met het feit dat ik iets kan. Momenteel bijvoorbeeld zit ik hier op het werk (ik ben software ingenieur) en slaag er niet in dit ding aan de praat te krijgen, van 't weekend wilde ik bij een vriend op bezoek gaan die een hele hoop mensen had uitgenodigd, en ik dacht bij mezelf "Iedereen die daar is, heeft een serieuze relatie, getrouwd, hebben kinderen, ..., en gij zijt daar te stom voor!!!", toen ik in de buurt was, vond ik de juiste straat niet (mijn directe reactie spreekt vanzelf), toen bleek dat de batterij van mijn GSM leeg was (met weeral dezelfde reactie) en zo gaat het elke keer verder, altijd maar geconfronteerd worden met mijn falingen, en ik begin er allangs maar minder tegen te kunnen, ik zit hier momenteel op het werk, en heb moeite om mijn tranen binnen te houden, iedereen rond mij is hier goed en nuttig bezig en ik kan gewoon met mezelf geen blijf, het enige dat mij momenteel recht houdt is het feit dat ik mezelf niet mag blootgeven aan mijn collega's rondom mij.
Hartelijk bedankt voor de steunende woorden, het doet echt deugd om te zien dat mensen het goed met me voorhebben en klaarstaan om goeie raad te geven.
Jammer genoeg ben ikzelf niet sterk genoeg (mijn wil is er wel, maar niet sterk genoeg om zich door te drijven) om mezelf vooruit te helpen.
Gisteren ben ik naar mijn psycholoog gegaan en hebben we afgesproken een takenlijstje samen te stellen dat ik moet afwerken (opruimen, afwassen, gaan sporten, ...) zodat ik, door bezig te zijn, mij nuttiger en dus beter zal voelen. Verder hebben we ook afgesproken dat ik een arts zal bezoeken om (lichte) anti-depressiva te verkrijgen, want alle goede intenties ten spijt slaag ik er niet in mezelf goede gedachten en bijhorende goede gevoelens aan te praten of te laten praten.
Eén van de problemen, denk ik ook, is het feit dat ik (bijna) NOOIT wordt geconfronteerd met het feit dat ik iets kan. Momenteel bijvoorbeeld zit ik hier op het werk (ik ben software ingenieur) en slaag er niet in dit ding aan de praat te krijgen, van 't weekend wilde ik bij een vriend op bezoek gaan die een hele hoop mensen had uitgenodigd, en ik dacht bij mezelf "Iedereen die daar is, heeft een serieuze relatie, getrouwd, hebben kinderen, ..., en gij zijt daar te stom voor!!!", toen ik in de buurt was, vond ik de juiste straat niet (mijn directe reactie spreekt vanzelf), toen bleek dat de batterij van mijn GSM leeg was (met weeral dezelfde reactie) en zo gaat het elke keer verder, altijd maar geconfronteerd worden met mijn falingen, en ik begin er allangs maar minder tegen te kunnen, ik zit hier momenteel op het werk, en heb moeite om mijn tranen binnen te houden, iedereen rond mij is hier goed en nuttig bezig en ik kan gewoon met mezelf geen blijf, het enige dat mij momenteel recht houdt is het feit dat ik mezelf niet mag blootgeven aan mijn collega's rondom mij.
Eigenlijk Jive1,
Als ik je berichtje eens bekijk terwijl ik wat rustiger ben, heb jij wel een aantal sterke punten:
Waarom vind jij jezelf nu stom, wat voor onzin is dat nou!
Jij voelt je nooit goed, en je durft je nooit meer goed voelen... Dat is nu toch iets wat je jezelf maar voorliegt, hé!...
Voor"liegen" is wel heel sterk uitgedrukt, maar het is wel zo dat ik niet depressief ben in de klinische zin van het woord: ik kan functioneren in de maatschappij, ben lichamelijk gezond en als ik de buitenwereld niet vertel wat er in mij omgaat, is er geen kat die het merkt: alles zit hem in mijn gedachten, en eerlijk gezegd, het is voldoende dat ik in gezelschap ben, en veel van die gedachten raken op de achtergrond (hoewel dat effect de laatste maanden sterk afneemt, soms moet ik mij van gezelschap afzonderen omdat ik mijn gedachten niet meer kan houden, maar dit terzijde).
Er is niets beter dan te genieten van je goede gevoelens. Als je je goed voelt, dan komt heel je lichaam tot leven, zelfs al ga je dan ergens stilzitten, en gewoon genieten van die gevoelens, en zelfs al zegt men dan van je, dat je niets uitsteekt en niet vooruitkomt. Dat goed gevoel is zeer belangrijk voor jou! Geniet daar echt maar van.
Trouwens, wat vind je er eigenlijk zelf van, diep in jezelf, vind jij dat je je "niet goed mag vinden"? Of ben je zelf blij als je je goed voelt? Is het dan voor jou echt zo belangrijk, dat je in je leven nog niets bereikt zou hebben? Zou het kunnen dat je daarin wat overdrijft? En dat degenen die je berispen, ook wat overdrijven?
Ook daar heb je gelijk: goede gevoelens zijn extreem belangrijk, en ik weet en besef dat ook, maar ik doe niets anders dan mezelf vertellen dat ik het niet waard ben om goede gevoelens te hebben, en daar komen we aan het berispen: ik ben vele jaren aan een stuk uitgelachen geworden (dit verhaal heb ik vaak verteld en bijna iedereen aan wie ik het vertelde, antwoordde mij dat dergelijk schandalig gedrag (van die anderen dan) ronduit ondenkbaar was). Het probleem is dat ik heel veel fouten heb gemaakt in mijn leven en dat mijn ouders daar niet streng op hebben gereageerd, waardoor ik ben gaan zeggen tegen mezelf dat ik maar streng op mezelf moet zijn, en ik ga daarin te ver, veel te ver, maar ik kan het gewoon niet stoppen. (Het is nl. door zo streng tegen mezelf te zijn dat ik mijn studies heb doorworsteld, dus dan is het moeilijk om de reden van je succes even naast je neer te leggen, eigenlijk zou ik moeten kunnen zeggen "Dominique (zo heet ik), je mag streng zijn voor jezelf op die en die vlakken maar niet op die en die", maar dat kan ik nu net niet.
Maar misschien is het gewoon jouw angst tegenover anderen, angst om te falen, angst om niet te kunnen wat je wil...
Jouw mening erover, dat je geen succes zou hebben bij de meisjes, omdat ze je stom zouden vinden.. Is dat niet fout van je, vergis je je daar niet in? Ik vrees dat je alleen wat te erg onder invloed bent van een ongegronde angst tegenover het andere geslacht.
Ik ben inderdaad ontzettend bang: hoogtevrees, spinnen, meisjes en afgewezen worden, ..., en zeker dat laatst is deels onterecht: een paar weken geleden heeft een meisje in het voorbijgaan mijn schouders willen masseren, maar ik wordt zo weinig aangeraakt dat dit me enorm heeft doen schrikken, waardoor dat meisje dan ook heeft afgehaakt. Daar zou ik op kunnen reageren "Ziewel, er zijn meisjes die je sympathiek vinden", maar de reactie is eerder "Als je er nog niet tegenkan dat iemand je simpelweg aanraakt, hoe wil je dan meer verwachten", en die automatisch afbrekende reflecties, da's precies hetgene waar ik wil vanaf geraken.
Haal die intelligente kerel in je eens wat meer aan, hé! Laat hem eens wat meer de baas zijn over jou, en volg eens wat meer zijn ideeën en raadgevingen. Laat hem, met zijn intelligentie, sluw en listig, je andere ik, die kwaadaardige, eens goed de les spellen, dat hij de baas in je is. En waarom zou je dat doen?... Wel, omdat jij belangrijk bent, jouw eigen ik, de intelligente, is belangrijk boven de andere. Dat moet je beseffen.
Stop die andere! Die sleurt je naar de afgrond, blijf pal staan, en laat je niet meesleuren naar vernedering en ondergang...
Volgens mij is het ook je wil, die niet sterk genoeg is. Als je echt wil, dan kan je jezelf beheersen, dan kan je je gedachten onder kontrole houden. Als de slechtere gedachten opkomen in je, dan moet je je richten op andere dingen, dingen die belangrijker zijn dan die gedachten. Je moet dat willen!
Heel mooi gezegd, en da's net het probleem, zoals ik hier daarnet aanhaalde. Wat ik nodig heb om die tweede ik aan te kunnen, zijn meer positieve reacties waar geen negatieve reflectie op mogelijk is, en daar ga ook ik actief naar op zoek, maar ik krijg veel te weinig positieve respons, met alle gevolgen van dien, maar ik blijf zoeken naar nieuwe positieve reacties, en ondertussen zal ik proberen via lichte anti-depressiva de impact van de negatieve reflecties te verminderen.
Maar stom ben je niet.
Weet je?... Je mag jezelf stom noemen als je echt zelf niet wil dat er wat verandert. Maar dat wil je, en dus ben je niet stom. Maar gebruik je eigen wil, en de kracht van je eigen ik, om je tweede ik te verdrijven...
Kijk, mijn wil is duidelijk te zwak om die toevloed van negatieve gedachten te counteren en de toevoer van "karakterbrandstof" in de zin van positieve ervaringen is veel te klein, vandaar het idee om anti-depressiva om eens wat rust en brandstof binnen te krijgen, zodat ik tenminste weer in gang geraak. Eens ik terug in gang ben getrokken, kan ik evalueren in samenspraak met mijn psycholoog om de anti-depressiva weer af te bouwen.
Alleszins hartelijk dank voor je reactie, en dat geldt voor iedereen trouwens!
Als ik je berichtje eens bekijk terwijl ik wat rustiger ben, heb jij wel een aantal sterke punten:
Waarom vind jij jezelf nu stom, wat voor onzin is dat nou!
Jij voelt je nooit goed, en je durft je nooit meer goed voelen... Dat is nu toch iets wat je jezelf maar voorliegt, hé!...
Voor"liegen" is wel heel sterk uitgedrukt, maar het is wel zo dat ik niet depressief ben in de klinische zin van het woord: ik kan functioneren in de maatschappij, ben lichamelijk gezond en als ik de buitenwereld niet vertel wat er in mij omgaat, is er geen kat die het merkt: alles zit hem in mijn gedachten, en eerlijk gezegd, het is voldoende dat ik in gezelschap ben, en veel van die gedachten raken op de achtergrond (hoewel dat effect de laatste maanden sterk afneemt, soms moet ik mij van gezelschap afzonderen omdat ik mijn gedachten niet meer kan houden, maar dit terzijde).
Er is niets beter dan te genieten van je goede gevoelens. Als je je goed voelt, dan komt heel je lichaam tot leven, zelfs al ga je dan ergens stilzitten, en gewoon genieten van die gevoelens, en zelfs al zegt men dan van je, dat je niets uitsteekt en niet vooruitkomt. Dat goed gevoel is zeer belangrijk voor jou! Geniet daar echt maar van.
Trouwens, wat vind je er eigenlijk zelf van, diep in jezelf, vind jij dat je je "niet goed mag vinden"? Of ben je zelf blij als je je goed voelt? Is het dan voor jou echt zo belangrijk, dat je in je leven nog niets bereikt zou hebben? Zou het kunnen dat je daarin wat overdrijft? En dat degenen die je berispen, ook wat overdrijven?
Ook daar heb je gelijk: goede gevoelens zijn extreem belangrijk, en ik weet en besef dat ook, maar ik doe niets anders dan mezelf vertellen dat ik het niet waard ben om goede gevoelens te hebben, en daar komen we aan het berispen: ik ben vele jaren aan een stuk uitgelachen geworden (dit verhaal heb ik vaak verteld en bijna iedereen aan wie ik het vertelde, antwoordde mij dat dergelijk schandalig gedrag (van die anderen dan) ronduit ondenkbaar was). Het probleem is dat ik heel veel fouten heb gemaakt in mijn leven en dat mijn ouders daar niet streng op hebben gereageerd, waardoor ik ben gaan zeggen tegen mezelf dat ik maar streng op mezelf moet zijn, en ik ga daarin te ver, veel te ver, maar ik kan het gewoon niet stoppen. (Het is nl. door zo streng tegen mezelf te zijn dat ik mijn studies heb doorworsteld, dus dan is het moeilijk om de reden van je succes even naast je neer te leggen, eigenlijk zou ik moeten kunnen zeggen "Dominique (zo heet ik), je mag streng zijn voor jezelf op die en die vlakken maar niet op die en die", maar dat kan ik nu net niet.
Maar misschien is het gewoon jouw angst tegenover anderen, angst om te falen, angst om niet te kunnen wat je wil...
Jouw mening erover, dat je geen succes zou hebben bij de meisjes, omdat ze je stom zouden vinden.. Is dat niet fout van je, vergis je je daar niet in? Ik vrees dat je alleen wat te erg onder invloed bent van een ongegronde angst tegenover het andere geslacht.
Ik ben inderdaad ontzettend bang: hoogtevrees, spinnen, meisjes en afgewezen worden, ..., en zeker dat laatst is deels onterecht: een paar weken geleden heeft een meisje in het voorbijgaan mijn schouders willen masseren, maar ik wordt zo weinig aangeraakt dat dit me enorm heeft doen schrikken, waardoor dat meisje dan ook heeft afgehaakt. Daar zou ik op kunnen reageren "Ziewel, er zijn meisjes die je sympathiek vinden", maar de reactie is eerder "Als je er nog niet tegenkan dat iemand je simpelweg aanraakt, hoe wil je dan meer verwachten", en die automatisch afbrekende reflecties, da's precies hetgene waar ik wil vanaf geraken.
Haal die intelligente kerel in je eens wat meer aan, hé! Laat hem eens wat meer de baas zijn over jou, en volg eens wat meer zijn ideeën en raadgevingen. Laat hem, met zijn intelligentie, sluw en listig, je andere ik, die kwaadaardige, eens goed de les spellen, dat hij de baas in je is. En waarom zou je dat doen?... Wel, omdat jij belangrijk bent, jouw eigen ik, de intelligente, is belangrijk boven de andere. Dat moet je beseffen.
Stop die andere! Die sleurt je naar de afgrond, blijf pal staan, en laat je niet meesleuren naar vernedering en ondergang...
Volgens mij is het ook je wil, die niet sterk genoeg is. Als je echt wil, dan kan je jezelf beheersen, dan kan je je gedachten onder kontrole houden. Als de slechtere gedachten opkomen in je, dan moet je je richten op andere dingen, dingen die belangrijker zijn dan die gedachten. Je moet dat willen!
Heel mooi gezegd, en da's net het probleem, zoals ik hier daarnet aanhaalde. Wat ik nodig heb om die tweede ik aan te kunnen, zijn meer positieve reacties waar geen negatieve reflectie op mogelijk is, en daar ga ook ik actief naar op zoek, maar ik krijg veel te weinig positieve respons, met alle gevolgen van dien, maar ik blijf zoeken naar nieuwe positieve reacties, en ondertussen zal ik proberen via lichte anti-depressiva de impact van de negatieve reflecties te verminderen.
Maar stom ben je niet.
Weet je?... Je mag jezelf stom noemen als je echt zelf niet wil dat er wat verandert. Maar dat wil je, en dus ben je niet stom. Maar gebruik je eigen wil, en de kracht van je eigen ik, om je tweede ik te verdrijven...
Kijk, mijn wil is duidelijk te zwak om die toevloed van negatieve gedachten te counteren en de toevoer van "karakterbrandstof" in de zin van positieve ervaringen is veel te klein, vandaar het idee om anti-depressiva om eens wat rust en brandstof binnen te krijgen, zodat ik tenminste weer in gang geraak. Eens ik terug in gang ben getrokken, kan ik evalueren in samenspraak met mijn psycholoog om de anti-depressiva weer af te bouwen.
Alleszins hartelijk dank voor je reactie, en dat geldt voor iedereen trouwens!