Na een turbulent leven in de schemer-wereld van de softdrugs-handel, en na een grote rib-deal en 2 liquidatie-pogingen te hebben overleeft, verslaaft geraakt, dankzij een liegende politie-functionaris in het gevang beland, daar afgekickt, na vrijlating bleek ik nog net goed genoeg om met Neerlands extreem gedragsgestoorde verstandelijk gehandicapten te werken, waar ik mijn energie in kwijt kon, mijn nieuwe relatie bleek symptomen van Borderline te hebben, Na enige tijd hulpverlening was ze finaal de weg kwijt, ik kon dat niet aan, ging hulp zoeken, eigenlijk alleen omdat ik bang was dat mijn vriendin zichzelf wat aandeed, of ik haar wat aandeed, na enige tijd had ik dus ook borderline, wat na een ruzie met haar therapeut is uitgebreid met Narcisme en een anti sociale stoornis en kon alleen nog behandelt worden bij een afdeling voor ernstige criminelen, of ik moest bij een andere instelling als therapie voetballen met pedo sexuelen en andere zedendelinquenten, en ik haat voetbal, heb daarna uit wanhoop enige medicatie tot mij genomen, en belandde
niet in een ziekenhuisbed, maar vol pepperspray in een politiecel, want ik zou geprobeerd hebben de politie-agenten dood te willen maken.
Daarna heeft mijn [nu ex] vriendin alles op alles gezet mij zo zwaar mogelijk te beschadigen, met goed gevolg. Ik heb 3 jaar in verbijstering om me heen zitten kijken wat me overkomen is, dacht een week of 6 geleden dat ik wel lang bezig was dood te gaan, en ben maar opgestaan, en probeer uit te vinden hoe ik me ook al weer moet gedragen. En ik blunder behoorlijk op zijn tijd. Mocht ik soms wat dodelijk sarcastisch zijn, ik probeer er op te letten, maar dat is / was mijn overlevingsstrategie.
O ja. Na 14 jaar relatie, 2 weken na dat het uit was kreeg ik een uitnodiging om deel te nemen aan een steungroepje voor famillie en partners voor mensen met borderline. Vond ik heel apart.. Remy