Heeft mijn dochter ADHD/autisme of iets anders?
Geplaatst: 05 jan 2014 21:19
Ik ben een mama van een kindje van 3 jaar. Haar papa is mij beginnen slagen tijdens de zwangerschap en ik heb lang getwijfeld, maar omdat de agressie steeds erger werd, heb ik een punt achter de relatie gezet. Haar papa heeft ADHD en is op zijn zestiende gestopt met de medicatie. Voor we uit elkaar gingen heeft hij nog even medicatie genomen, maar hij schaamde zich voor zijn ADHD en is terug gestopt. Hij vond verdringen een betere optie, als geconfronteerd worden met pillen, zei hij. Zelf begrijp ik dit niet en was dat ook een extra reden voor mij om in te zien dat het geen toekomst meer had met ons.
Onze dochter is sinds de geboorte heel druk en actief. In periodes waarin ik me goed voelde, zag ik dit als een goede eigenschap. Zij bracht leven in de brouwerij. Maar al gauw werd hoe langer hoe duidelijker, dat ik het niet meer aan kon/kan. Zij beinvloed mijn hele leven op een manier dat ik het gevoel heb, niet meer te kunnen ademen (bij wijze van spreken).
Enkele voorbeelden :
Als we gaan winkelen, huilt zij tot we terug buiten zijn. Kan ze de drukte niet aan? Is het omdat neen, neen blijft bij mij? Ze huilt ook vaak vier uur aan een stuk. Soms is ze dan allang haar stem kwijt, maar ze blijft doorhuilen.
Als ze iets zegt en ik antwoord niet, blijft ze het herhalen. Wel dertig keer als het moet. Ik heb haar zeker gehoord en dat zou ze moeten weten, want ik kijk haar steeds aan als ze tegen mij praat, maar ze wil een antwoord. Men kan onmogelijk de ganse dag dingen antwoorden, op zaken die geen antwoord zouden moeten vereisen, denk ik dan. Dus ik probeer haar te leren dat dit niet altijd gaat, maar ze begrijpt het absoluut niet.
Ze kijk me niet aan als ik tegen haar praat.
Ze danst en loopt enorm graag.
Ik weet, dat ze rustiger wordt als ik heel rustig tegen haar spreek, maar dan verlegt ze ook meteen alle grenzen en luistert ze absoluut niet meer, tot ik opnieuw mijn stem verhef. Ik ben een consequente mama en zij lijkt daar grote problemen mee te hebben en ik probeer niet af te geven, maar zij wordt alsmaar sterker als ik. Mijn energie raakt op.
Ik probeer haar elke dag een "druk uurtje" te gunnen. Dan mag zij voor de volle honderd druk en wild zijn. Maar ik krijg haar enkel rustig voor de tv en dat vind ik jammer. Ze schildert heel graag, maar alles moet bruusk gaan, ze gooit dingen door de ruimte...
Haar papa heeft nog een dochter van 6 en die heeft net hetzelfde, alleen is het bij haar nog erger omdat zij ook dingen stukmaakt. Iedere dag komt ze thuis van school met of schoenen kapot, of boekentas kapot, of ze trekt bij de grootouders het behang van de muur. Ik ben blij dat mijn dochter dat niet doet, maar het zijn beiden kinderen van dezelfde papa. Nu vraag ik me af of ADHD erfelijk is en of mijn dochter het zou kunnen hebben.
Ik denk ook een beetje in de richting van autisme of een vorm ervan. Ze is wel erg sociaal, maar ze wil wel altijd de baas zijn en ik moet structuur bieden tot in het onmogelijke. Als alleenstaande moet ik ook af en toe naar de winkel met haar of eender wat. Zij begrijpt niet dat we niet naar huis gaan zoals op de meeste dagen wel het geval is. Dan begint het schreeuwen en huilen weer.
Ik weet ook niet of zij ja en neen goed begrijpt. Het is een slim kind en ze onthoudt veel, maar als ik haar een simpele vraag stel, geeft zij steeds een dubbel antwoord. Het is altijd ja en neen. Niet één van beiden. Nu probeer ik niet meer teveel te vragen, want ik denk stilaan dat ze niet klaar is voor vragen. Dus ik loop haar dan wat opdrachten te geven en dat werkt wel.
Ze helpt me ook graag met dingen in het huishouden en zo is ze ook rustiger. Dan voelt ze zich groot en zelfstandig. Ik mag haar zelden met dingen helpen. Ze zou haar eigen veters willen knopen...
Is mijn dochter gewoon gefrustreerd zoals veel peuters of is er meer aan de hand ? Tot hiertoe krijg ik steeds als antwoord van artsen dat ze nog te klein is om testen te doen...
Feit is dat ik er helemaal onderdoor ga op deze manier... mijn sociaal leven leidt eronder en mijn familie wil niet op haar passen. Ik kan er dus niet zomaar even tussenuit en het zou ons beiden ten goede komen.
Onze dochter is sinds de geboorte heel druk en actief. In periodes waarin ik me goed voelde, zag ik dit als een goede eigenschap. Zij bracht leven in de brouwerij. Maar al gauw werd hoe langer hoe duidelijker, dat ik het niet meer aan kon/kan. Zij beinvloed mijn hele leven op een manier dat ik het gevoel heb, niet meer te kunnen ademen (bij wijze van spreken).
Enkele voorbeelden :
Als we gaan winkelen, huilt zij tot we terug buiten zijn. Kan ze de drukte niet aan? Is het omdat neen, neen blijft bij mij? Ze huilt ook vaak vier uur aan een stuk. Soms is ze dan allang haar stem kwijt, maar ze blijft doorhuilen.
Als ze iets zegt en ik antwoord niet, blijft ze het herhalen. Wel dertig keer als het moet. Ik heb haar zeker gehoord en dat zou ze moeten weten, want ik kijk haar steeds aan als ze tegen mij praat, maar ze wil een antwoord. Men kan onmogelijk de ganse dag dingen antwoorden, op zaken die geen antwoord zouden moeten vereisen, denk ik dan. Dus ik probeer haar te leren dat dit niet altijd gaat, maar ze begrijpt het absoluut niet.
Ze kijk me niet aan als ik tegen haar praat.
Ze danst en loopt enorm graag.
Ik weet, dat ze rustiger wordt als ik heel rustig tegen haar spreek, maar dan verlegt ze ook meteen alle grenzen en luistert ze absoluut niet meer, tot ik opnieuw mijn stem verhef. Ik ben een consequente mama en zij lijkt daar grote problemen mee te hebben en ik probeer niet af te geven, maar zij wordt alsmaar sterker als ik. Mijn energie raakt op.
Ik probeer haar elke dag een "druk uurtje" te gunnen. Dan mag zij voor de volle honderd druk en wild zijn. Maar ik krijg haar enkel rustig voor de tv en dat vind ik jammer. Ze schildert heel graag, maar alles moet bruusk gaan, ze gooit dingen door de ruimte...
Haar papa heeft nog een dochter van 6 en die heeft net hetzelfde, alleen is het bij haar nog erger omdat zij ook dingen stukmaakt. Iedere dag komt ze thuis van school met of schoenen kapot, of boekentas kapot, of ze trekt bij de grootouders het behang van de muur. Ik ben blij dat mijn dochter dat niet doet, maar het zijn beiden kinderen van dezelfde papa. Nu vraag ik me af of ADHD erfelijk is en of mijn dochter het zou kunnen hebben.
Ik denk ook een beetje in de richting van autisme of een vorm ervan. Ze is wel erg sociaal, maar ze wil wel altijd de baas zijn en ik moet structuur bieden tot in het onmogelijke. Als alleenstaande moet ik ook af en toe naar de winkel met haar of eender wat. Zij begrijpt niet dat we niet naar huis gaan zoals op de meeste dagen wel het geval is. Dan begint het schreeuwen en huilen weer.
Ik weet ook niet of zij ja en neen goed begrijpt. Het is een slim kind en ze onthoudt veel, maar als ik haar een simpele vraag stel, geeft zij steeds een dubbel antwoord. Het is altijd ja en neen. Niet één van beiden. Nu probeer ik niet meer teveel te vragen, want ik denk stilaan dat ze niet klaar is voor vragen. Dus ik loop haar dan wat opdrachten te geven en dat werkt wel.
Ze helpt me ook graag met dingen in het huishouden en zo is ze ook rustiger. Dan voelt ze zich groot en zelfstandig. Ik mag haar zelden met dingen helpen. Ze zou haar eigen veters willen knopen...
Is mijn dochter gewoon gefrustreerd zoals veel peuters of is er meer aan de hand ? Tot hiertoe krijg ik steeds als antwoord van artsen dat ze nog te klein is om testen te doen...
Feit is dat ik er helemaal onderdoor ga op deze manier... mijn sociaal leven leidt eronder en mijn familie wil niet op haar passen. Ik kan er dus niet zomaar even tussenuit en het zou ons beiden ten goede komen.